تشخیص دستنوشتههای برخط فارسی با استفاده از مدل زبانی

مهمترین اشکال در اغلب روشهای بازشناسی بیتوجهی به بافت جمله است که باعث میگردد در مواردی که کلمهی ورودی، اشتباه بازشناسی میشود، واژهاى با ظاهر درست در جملهاى نابجا به کار رود. در این مقاله روش جدیدی بررای بازشناسی کلمات برخطفارسی ارائه شده است که با استفاده از بافت جمله سعی در بهبود بازشناسی دارد. فرآیند روش معرفی شده به این صورت است که در مرحلهی بازشناسی مجموعهای از واژگان به عنوان فرضیه در نظر گرفته میشوند، به هر فرضیه بر اساس میزان شباهت آن بهدستنوشته ورودی امتیازی تعلق میگیرد و بر اساس امتیاز حاصله محتملترین فرضیا مشخص میشوند. سپس این رویه توسطمدل زبانی برای یافتن فرضیات محتملتر، هدایت میشود. در واقع، مدل زبانی نیا به هر فرضیه یک امتیاز نسبت میدهد و با تلفیق امتیازهای هر فرضیه، امتیاز نهایی فرضیه حاصل میگردد. با بهره جستن از مدل زبانی علاوه بر کاهش خطا، تکنیکی ارائه شده است که با بهکارگیری آن تمامی واژگان زبان فارسی توسط سامانه قابل بازشناسی هستند. با بهکارگیری روش ارائه شده، دقت بازشناسی در مرحله اولیه در سطح حروف 9.59 % و پس از بازشناسی به کمک مدل زبانی دقت بازشناسی به 9959 % ارتقاء یافت.

کلیدواژه ها:

بازشناسی برخط ، دستنوشته فارسی ، مدل زبانی