کاربرد نشانگر ریزماهواره برای ایجاد جمعیت های نقشه یابی مکان های ژنی صفات کمی در گندم

در پروژه های نقشه یابی مکان های ژنی صفات کمی نظیر تحمل به خشکی ، جمعیت های نقشه یابی یکی از مهمترین مولفه ها به شمار می روند. انتخاب ژنوتیپ های والدینی مناسب برای ساختن چنین جمعیتی هایی می تواند به ایجاد و حفظ سطح قابل قبولی از تنوع ژنتیکی و نوترکیبی کمک کند. در پژوهش حاضر تنوع آللی 500 نشانگر ریزماهواره در میان پنج واریته ایرانی متحمل به خشکی شامل روشن، طبسی، سرخ تخم، سرداری و هیرمند همراه با دو رقم اروپایی حساس به خشکی شامل رقم تایفون و کارتنر مورد ارزیابی قرارگرفت. تجزیه خوشه ای بر مبنای داده های نشانگر ریزماهواره بیشترین فاصله ژنتیکی را میان واریته محلی طبسی و رقم اروپایی تایفون آشکار کرد. بر این اساس دو جمعیت نقشه یابی شامل لاین های اینبرد نوترکیب و تلاقی برگشتی پیسرفته از آمیزش ژنتیکی این دو لاین والدینی با هدف نقشه یابی عملکرد و اجزاء عملکرد در شرایط تنش خشکی ساخته شدند.

کلیدواژه ها:

گندم ، نشانگر ریزماهواره ، جمعیت نقشه یابی