بررسی رابطه ی هوش فضایی و معماری بومی درفضاهای شهری نمونه ی موردی: شهرساری

بسیاری از قابلیت ها وتوانای یهای انسان در سیر تکاملی وی تغییر یافت. یکی از مواردی که بعد از دوران شهرنشینی مدرن به تدریج از بین رفت هوش فضایی بوده است. دردوران قبل صنعتی شدن بواسطه حرکت آرام(پیاده) و معماری غنی و وجود بستر استفاده از قوه ی خیال انسان آن زمان از هوش فضایی بیشتری بهره می برده است. این استفاده به نوعی تمرین هوش فضایی و منجر به آگاهی فضایی می شد. در دوران مدرنیته و بعداز آن بواسطه ی تغییرات بٌعد زمان و سرعت و شکل فضاها، استفاده از این قابلیت کاهش یافته و به تدریج از بین رفته است. افزایش ارتباط جهانی از طریق رسانه ها در همه زمینه ها ورود معماری غربی را به همراه داشته است؛ لذا روند معماری امروزه ایران نیز تابع دوران مدرنیته و جریان های اقتصادی به سمت ساخت و سازهای دوران مدرن معماری غرب به پیش می رود. این پژوهش با بررسی مبانی هوش و آگاهی فضایی و ارتباط خوانایی و معماری بومی، رابطه و تاثیرات این دو را برهم بررسی می کند و در نهایت راهکارهایی جهت تقویت و بازیابی این قابلیت به دست می دهد. پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی و توصیفی- تحلیلی می باشد مطالعات نمونه موردی شهرساری با برداشت محلی مبتنی بر روش مشاهده ی توام با تبادل نظر ١ انجام گرفت. توجه به انسان، حرکت پیاده، آرام سازی و ایمن سازی عملکردی و روانی و استفاده از نمادهای معماری بومی که به طرح واره های ذهنی مخاطب نزدیک است به مثابه عامل تاثیرگذار در فرایند شناخت،ادراک و خوانایی بر بازیابی هوش و آگاهی فضایی تاثیرمطلوب دارد

کلیدواژه ها:

هوش فضایی ، آگاهی فضایی ، معماری بومی ، شهرساری