مقایسه تطبیقی تجارب احیاء وبازسازی بافت های تاریخی درایران و جهان

ذکر این نکته که بافت های قدیمی و کهن جزیی از پیکره اصلی شهراندو باید هنگام برنامه ریزی و طرح ریزی های شهری توجه ویژه بدانها مبذول گردد، امری غیر قابل اجتناب است . اما اگر از زاویه دیگری به این مناطق بنگریم خواهیم دید که این بافت ها درواقع شناسنامه و هویت اصلی شهرها ی ما هستند پس باید این هویت حفظ و به نثل های دیگر منتقل گردد . در این مقاله سعی براین است تا با یک مقایسه تطبیقی بین تجارب جهانی و اقدامات صورت گرفته در ایران در زمینه احیاء ، مرمت و بازسازی بافت های تاریخی شهرها ضمن ارائه چند نمونه موردی خاص که پروژه های آنها به نتایج منابی منجر گردیده است ، راه کارهای آنها نیز مورد ارزیابی و بررسی قرار می گیرند تا با تحلیل آنها بتوان الگوی مناسبی برای بافت های قدیمی شهرهای ایران ارائه داد . در سطح جهانی کشورهای مختلف از جمله ایتالیا (ونیز ، رم و جنوا ) در فرانسه پاریس و در بریتانیای کبیر شهر لندن و در روسیه مسکو و تا حدودی سن پیترزبورگ و کشور ژاپن دارای آثار گوناکون تاریخی ، قدیمی و با فت های با اصالت اند که هر کدام از این شهر ها با ارائه طرح ها و برنامه های مناسب با شرایط محلی و بومی خود سعی در حفظ این آثار داشته اند اما اگر بخواهیم این تجارب را با ایران مقایسه کنیم بهتر است که به سراغ کشور های شرقی و به ویژه شهرهایی برویم که مسلمان نشین اند . زیرا این شهرها دارا ی اشتراکات فرهنگی بیشتری با شهرهای ایران می باشند . در این میان دو الگوی شهر لاهور در پاکستان و شهر حلب در سوریه با در نظر گرفتن اشتراکات مذکور و نیز با توجه به مؤفقیت طرح های آن مورد ارزیابی قرار می گیرند . در ایران از سال 1300 به بعد و با ورود شهرسازی رضاخانی و تا بعد از انقلاب در قالب برنامه های عمرانی قابل بررسی است . برای این کار و برای رسیدن به بهترین نتیجه از روش توصیفی تحلیلی و از مقایسه تطبیقی برای ارائه الگوی مناسب برای بافت های قدیمی ایران استفاده شده است. درپایان نتیجه ای که حاصل شد این است که این آثار باید ابتدا در لیست آثار جهانی ثبت شود از مشارکت های مردمی استفاده شود در بحث کاربری ها نیز باید تغییر و ساماندهی صورت گیرد و نیز باید به حذف مسیرهای سواره غیر ضروری اقدام نمود

کلیدواژه ها:

بافت های قدیمی ، احیاء و بازسازی ، تجارب جهانی مرمت وبازسازی بافت های فرسوده