حکمروایی خوب شهری ، الگوی جایگزین مدیریت سنتی شهری بانگاهی برتجربه آلمان وایران

هر در دهه اخیر همزمان با گستردگی و پیچیدگی مسائل شهری در پی افزایش جمعیت شهرها و بالا رفتن مطالبات شهروندان، موضوع مدیریت شهری در جوامع تمرکز گرا با چالشهای قابل توجهی روبرو گردیده است. در عمل شیوه برنامهریزی آمرانه و از بالا به پایین، خواسته یا ناخوا سته ایجاد ائتلاف میان دولت، جامعه مدنی و بخش خصوصی برای اداره شهر را ناممکن ساخته و تشدید مشکلات شهری را موجب میگردد. در چنین شرایطی، پارادایم گذر از مدیریت سنتی شهری به حکمروایی خوب شهری به سرعت در سطوح مدیریتی دولتها مطرح شد. مقاله حاضر با هدف شناسایی این ایده در گام نخست و سپس معرفی آن به عنوان الگوی جایگزین مدیریت سنتی، پس از بیان مفاهیم و اصول به صورت تطبیقی تجربه کشورهای آلمان و ایران را در این خصوص مورد بررسی قرار میدهد. روش انجام این پژوهش از نوع توصیفی- تحلیلی و با استفاده از منابع اسنادی و کتابخانه ای بوده است. نتایج گویای آن است که الگوی حکمروایی خوب شهری به سبب استواری بر مبنای اصولی چون پاسخگویی، مشارکت مردمی، شفافیت و قانونمندی، جایگزین مناسب مدیریت سنتی شهری در مواجهه با چالشهای اساسی شهرهای امروزی است

کلیدواژه ها:

حکمروایی ، مدیریت شهری ، حکمروایی خوب شهری ، برنامه ریزی