بررسی حذف آفت کش ایمیداکلوپراید از آبهای آلوده با استفاده از نانو ذرات TiO2 و مقایسه آن با روشهای الکتروفنتون ، فوتولیز و الکتروفوتوفنتون مزدوج با نانو ذرات TiO2

امروزه، آلودگی محیط زیست نتایج منفی بسیار زیادی در زندگی انسان ها بروز داده است. حذف آلاینده های محیط زیست که دارای اثرات زیان آور زیادی روی اکوسیستم می باشند، ازجمله پژوهشهای انجام یافته در سالیان اخیر می باشد کاربرد فرایندهای اکسیداسیون پیشرفته (AOPs) مثل روشهای فنون، الکتروفنتون UV-H2O2 و استفاده از فوتوکاتالیزها بویژه استفاده از نانوفوتوکاتالیزهای با سیستم ذره ای نیم رسانا که منجر به تولید رادیکالهای فعال در طی فرایند اکسیداسیون می گردد، باعث تخریب آلاینده های آلی می وشند. نانو ذرات TiO2 به علت تولدی جفت الکترون – حفره هایی که قدرت کاهندگی و اکسندگی بالایی برای احیاء کردن اکسیژن و اکسید کردن H2O به رادیکالهای سوپراکسید و هیدروکسیل دارا می باشند، بعنوان ایده آل ترین نانوفوتوکاتالیز انتخاب شدهاست. آفت کش ایمیداکلوپراید که به عنوان کنترل کننده آفات کشاورزی مثلشته ها و افتهای مکنده استفاده می شود، برای انسان مضر بوده (LD50=450mg/kg) و حلالیت بالا و زمان نیمه عمر بالایی نیز دارد. در کار پژوهشی حاضر، به بررسی حذف افت کش ایمیداکلوپراید با استفاده از نانو ذرات TiO2 تحت تابش نور UV پرداخته شده است و نتایج حاصل با نتایج حاصل از روشهای فوتولیز، الکتروفنتون و الکتروفوتوفنتون مزدوج با TiO2 مقایسه شده است. نتایج آزمایشات نشان داد که نانو ذرات TiO2 تحت تابش نور UV بالاترین راندمان حذف را نسبت به روشهای دیگر دارا می باشند. همچنین مشاهده شد ک ه افزودن TiO2 20PPM به روش الکتروفنتون باعث افزایش راندمان حذف می شود اما غلظتهای بالا تاثیر چندانی ندارند.

کلیدواژه ها:

نانو فوتوکاتالیز ، نانو ذرات TiO2 ، ایمیداکلوپراید ، الکتروفنتون ، آبهای آلوده