بررسی انطباق پذیری الگوهای معماری پایدار همساز با اقلیم گرم و خشک در معماری مساجد (نمونه موردی مسجد جامع بسطام)

پایداری در معماری را نمی توان یک سبک یا گرایش خاص و متعلق به زمان فعلی دانست چرا که در آن نگرش و رویکردی اخلاقی مطرح می شود که در هر زمان و بر حسب هر شرایط حائز اهمیت و اعتبار است ، در اینباره می توان به معماری کویری ایران که حاوی بسیاری از ویژگی های منحصر به فرد است و ضمن توجه به نیاز های زیباشناختی با ظرفیت های طبیعی و اکولوژیک بستر خود نیز منطبق است که معماری آن بسیاری از ویژگی های حاضر در عرصه معماری پایدار را در بر می گیرد. مفهوم پایداری در دهه 1970 میلادی نتیجه آگاهی بشر نسبت به مسائل محیط زیست و مشکلات فرهنگی اجتماعی و اقتصادی می باشد و بازگو کننده نگره ای در طراحی و ساخت - فضاهای انسانی است که برخورداری از حساسیت های بوم شناختی را برای برقراری فضاهای زیستی سالم باکیفیت و برخورداری از معانی و مفاهیم ارزشی فرهنگی،توامان با تعادل زیستی محیط فراگیر ضروری می داند. در مقاله حاضر ابتدا به بررسی و تحلیل پیشینه پژوهش و اصول و مفاهیم معماری پایدار پرداخته، سپس در راستای اهداف تحقیق و با روش تطبیقی، انطباق پذیری الگوهای معماری پایدار همساز با اقلیم با نمونه موردی مسجد جامع بسطام مورد ارزیابی قرار گرفت. در این راستاگردآوری اطلاعات به صورت مطالعات کتابخانه ای و میدانی بوده و روش تحقیق این پژوهش رویکردی توصیفی تحلیلی دارد. - نتایج به دست آمده از این پژوهش دلیلی بر تطبیق و بکارگیری ماهرانه الگوهای پایداری همساز با اقلیم در مسجد جامع بسطام دارد.

کلیدواژه ها:

معماری همساز با اقلیم ، معماری پایدار ، اقلیم گرم و خشک ، مسجد جامع بسطام ، مصالح بوم آورد