نقش گردشگری در توسعه پایدار روستایی (مطالعه موردی: دهستان ییلاقی ارده- شهرستان رضوانشهر، استان گیلان)

سکونت گاههای روستایی به دلیل دشاتن تنوع جاذبه ها از شرایط آب و هوایی گرفته تا ناهمواری ها و مناطق کوهستانی، آبشارهای طبیعی، باغات سرسبز و زیبا، آداب و سنن اجتماعی، آثار فرهنگی و بناهای قدیمی و ... از فضاهایی هستند که می توانند به نیازهای انسان گریزان از زندگی خسته کننده شهری پاسخ دهند. در سال های اخیر نیز با ظهور پارادایم توسعه پایدار در صنعت گردشگری، در سپهر علمی و اجرایی و در سطح ملی و بین المللی نگرانی های فزاینده ای در خصوص تأثیرات نامطلوب و مخرب این نوع از فعالیت ها در محیط های طبیعی از جمله نواحی روستایی مطرح شد. لذا مطالعات و اقدامات تجربی زیادی برای عملیاتی کردن مفهوم توسعه پایدار و مدل های ارزیابی آن صورت پذیرفته است. اما، علی رغم تمام این اقدامات، نتایج حاصل از پیشرفت به سوی پایداری مطلوب نبوده است. از طرف دیگر مطالعات نخستین در کشور نیز حاکی از وجود چالش های عمده در جهت دستیابی به پایداری توسعه گردشگری به ویژه در نواحی روستایی می باشد. لذا مقاله حاضر با استفاده از روش شناسی توصیفی تحلیلی، پیمایش درصدد پاسخگویی به این سوال ک لیدی بوده است که بر اساس ابعاد و شاخص ها مؤثر در توسعه پایدار گردشگری روستایی، روستاهای کوهستانی شهرستان رضوانشهر در جه سطحی از پایداری برخوردارند؟ نتایج بیانگر این مطلب است که ابعاد و شاخص های اجتماعی و اقتصادی گردشگری از پایداری بیشتری نسبت به بعد محیطی در روستاهای مورد مطالعه برخوردارند. لذا در جهت رفع ناپایداری ها می بایست اصول و الزامات رویکرد توسعه پایدار گردشگری در سیاست ها و برنامه های اجرایی به کار گرفته شود تا از این طریق توسعه گردشگری در نواحی روستایی و به خصوص روستاهای کوهستانی پایدار گردد.

کلیدواژه ها:

نقش ، گردشگری ، توسعه پایدار ، روستا ، رضوانشهر