بافت فرسوده شهری و ابعاد اجتماعی آن

بافت فرسوده از مهمترین چالش های پیش روی کلانشهرهای ایران محسوب می شود. زندگی در این بافت ها چالش های فراوانی را برای ساکنان در پی دارد. برای رسیدن به راهکار و برون رفت از این نارسایی ها، نگاهی جامعه شناسانه به بافت فرسوده ضروری به نظر می رسد. در تحقیق مروری حاضر بابطه بین فرسودگی فیزیکی و فرسودگی اجتماعی، حس مکان و فرسودگی بافت، تأثیر بافت فرسوده بر کجروی ها و ناهنجاری های اجتماعی، الگوهای جلب مشارکت مالکین در بازسازی بافت های فرسوده و مقاومت مالکین در نوسازی و مرمت بافت ها، رابطه بافت فرسوده و آلودگی های زیست محیطی، مشکلات بصری بافت فرسوده و تأثیر این نوع بافت بر منظر شهر، و در نهایت مشکلات قانونی و حقوقی در بازسازی بافت فرسوده بررسی شده است. در بررسی میدانی با 7 نفر از ساکنان بافت فرسوده آبکوه مشهد مصاحبه عمیقی بعمل آمد. نتایج حاکی از وجود معضلات زیست محیطی، آشفتگی بصری، و تشدید ناهنجاری ها و کجروی در مقایسه با قبل می باشد. میزان تعلق به مکان زندگی یا حس مکان در بین ساکنان این بافت ها بسیار بالاست. حس مکان بویژه در بین ساکنان مسن موجب نادیده گرفتن مشکلات این بافت گردیده است. بر اساس نتایج حاصل می توان گفت که عدم اعتماد بین ساکنان اینگونه بافت ها و شهرداری، از موانع اصلی مشارکت ساکنان در بازسازی اینگونه بافت ها بوده و ساکنان بافت، عملکرد شهرداری را در قیمت گذاری زمین های این بافت غیر منصفانه ارزیابی می کنند.

کلیدواژه ها:

بافت فرسوده ، آلودگی زیست محیطی ، ناهنجاری ، آشفتگی بصری ، مشارکت در بازسازی