مضیف؛ الگوی معماری پایدار اجتماعی

بدیهی است که میراث معماری بخشی از میراث فرهنگ جهانی است. شیوه های ساخت، فرم کالبدی، عملکرد فضایی، نقش نمادین، مصالح به کاررفته و ... ابعاد چندگانه ی یک معماری ماندگار است که ترکیب موزون آنها با هم در صورتی که با تصویر ذهنی جمعی هم خوانی داشته باشد، زمینه ساز شکل گیری یک معماری هویت مند می شود. مضیف نمونه ی گویایی از این نوع معماری است. فضای جمعی اعراب حاشیه ی هورالعظیم است که نقش مهمان خانه، مجلس بزرگان و دادگاه را توامان ایفا می کند. از طرف دیگر ساختار کالبدی و معماری برآمده از آن به خوبی به نیازها و شرایط محیطی خود پاسخ می دهد. م جموعه ی این عوامل مضیف را بالاتر از فضاهای مشابه، به یک مکان تبدیل می کند. مکانی که انسان مدار است و به جنبه های اجتماعی زندگی انسانی بها می دهند. به واقع می توان گفت این انسان مداری ست که موجب ماندگاری آن می شود . امروزه با این که فاضی شهری، ظرف و مکان بروز زندگی اجتماعی افراد جامعه است اما هنوز نیاز به مکان هایی با رویکرد اجتماعی در معماری مسکونی مانیز احساس می شود و معماری امروز ما بیش از هر زمان دیگری به چنین المان های نیاز دارد تا با ریشه های فرهنگی- اجتماعی جامعه پیوند برقرار کند و بتواند برای چشم انداز آینده، از گذشته پلی بزند. روش این مقاله مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و برداشت میدانی (مصاحبه و عکس برداری) است و رویکردی توصیفی- تحلیلی دارد. در ابتدا مفهوم معماری پایدار و اصولی از آن که به پایداری اجتماعی منجر می شود، مورد بررسی قرای می گیرد و پس از آن به مضیف از منظر محتوایی (وجه تسمیه، سابقه تاریخی، استفاده کنندگان، سنت سکونت، کارکردهای اجتماعی- فرهنگی، سایر کارکردها، اقتصاد و نحوه ی معیشت) و از منظرکالبدی (موقعیت، ابعاد، مصالح، شیوه ساخت، جزئیتات معماری، مبلمان، سازه و راهکارهای اقلیمی) پرداخته می شود. در انتها نیز تلاش می شود تا ویژگی های مضیف به عنوان نمونه ای از یک معماری پایدار اجتماعی به راهکارهایی برای طراحی منجر شود.

کلیدواژه ها:

مضیف ، معماری اجتماعی ، معماری پایدار ، سازه سنتی