بازشناسی معماری مسجد الغدیر تهران

مسجد از دیرباز به عنوان عنصری اساسی در جامعه بشری و به صورتهای گوناگون مطرح بوده است. عمده ترین وظیفه مساجد فراهم ساختن بستر مکانی مناسب برای اقامه نماز جماعت است و عملکردهایی از جمله سخنرانیها، عزاداری ها و کارهای فرهنگی جنبی نیز در آن به انجام می رسد. از سال 1350 به بعد که در م عماری ایران یک جریان تاریخ گرا پدید آمده بود، معمارانی کوشیدند آثار در پیوند با معماری گذشته ایران پدید آورند. مسجد الغدیر جزو این دسته از بناهاست که با توجه به اصلوب های مورد توجه در معماری اسلامی و تکنولوژی مدرن در نواحی شمالی شهر تهران با طرح جهانگیر مظلوم یزدی بین سالهای 1355 و 1356 خورشیدی ساخته شده است. مسجد الغدیر بنایی پوشیده از آجر با تزئیناتی از کاشی فیروزه است. حجم اصلی مسجد منشوری 12 وجهی به ارتفاع 20 متر است که بدون عقب نشینی زیاد نسبت به خیابان اصلی جنوبی قرار گرفته و کاملاً از ساختمانهای اطراف خود متمایز شده است. کیفیت فضایی گنبد خانه این مسجد با آنجه در گنبد خانه های مساجد سنتی اتفاق می افتد، متفاوت است. این فضا عمدتاً یادآور فضاها و بناهای آرامگاهی و بین راهی، در معماری سنتی ایران است. در این پژوهش از روش تحقیق میدانی و کتابخانه ای استفاده شده است.

کلیدواژه ها:

مسجد ، معماری معاصر ایران ، معماری اسلامی ، گنبد