دستیابی به محلات پایدار در بافت های تاریخی (نمونه موردی: بافت تاریخی شهر نائین)

عدم توجه به ویژگی های زیست محیطی، اقلیمی، انسانی و اجتماعی در نوسازی و بهسازی محلات تاریخی و همچنین طراحی محلات جدید در عصر حاضر منجر به از هم گسیتختگی بافت قدیمی و جدید شهرها از یکدیگر شده است. این پدیده در شهرهای تاریخی همچون نائین به وضوح دیده می شود به گونه ای که در میان تصویر ذهنی شکل گرفته در میان کاربران فضا عملاً شهر به دو بخش بافت تاریخی و بافت جدید تفکیک شده است. از نگاه جامعه شناسی شهری، هویت اجتماعی محلات مسکونی در شهرها پیوند جدایی ناپذیر با هویت شهروندی آن دارد. توجه به این نگرش نیازمند بسترسازی مناسب و بکارگیری فرهنگ طراحی پایدار در عرصه های مختلف شهر است و لذا محله به عنوان کوچکترین و مهمترین واحد شهری، از نخستین اولویت ها بوده و محله پایدار می تواند زیربنای مناسبی را برای توسعه پایدار شهری رقم بزند. این پزوهش به دنبال مطالعه و تحلیل الگوهای پایدار در توسعه احداث محلات در دو سطح جهان و ایران و همچنین لزوم ارتباط دو سویه میان م قیاس خرد (واحدهای مسکونی) و مقیاس کلان (ساختار محله) در دستیابی به محله پایدار می باشد. رو تحقیق بکار گرفته شده روشی توصیفی- تحلیلی است و از آنجایی که پیش فرضی مدنظر نبوده و تنها به توصیف و تحلیل مفاهیم در بستر زمینه پرداخته ایم این تحقیق به دلیل آنکه به بررسی محلات بافت تاریخی در زمینه شهر نائین پرداخته است و با تطبیق مفاهیم بدست آمده از طراحی و توسعه های پایدار به ارائه راهکارهای نوسازی و بهسازی این محلات دست می یابد. از نوع کاربردی است. ویژگی بافت های تاریخی ایرانی در هماهنگی با اصول پایداری در ابعاد مختلف اجتماعی، عملکردی و زیست محیطی می باشد. در فرایند باززنده سازی شهر نائین توجه به پتانسیل های زمینه رهنمودی است برای دستیابی در ه ر دو مقیاس خرد و کلان.

کلیدواژه ها:

طراحی پایدار ، محله ، واحد مسکونی ، بافت تاریخی ، نائین