اقتصاد بدون نفت: تولید بیوفیول از زیست توده های لیگنوسلولزی توسط بیوتکنولوژی

بحران انرژی سال 1975 میلادی و پس از آن افزایش یکباره قیمت جهانی نفت در دهه اخیر عامل اصلی همت جوامع بشری به سرمایه گذاری و تحقیقات هر چه بیشتر در توسعه روش های تولید سوخت های بیولوژیکی بوده است. منابع نفتی در کشورمان سبب شده از برنامه ریزی و سرمایه گذاری مناسب در این زمینه غفلت شود و با گذشت زمان و خطر اتمام منابع فسیلی نیز این غفلت بغرنج تر می گردد. نفت به عنوان مهمترین منبع در آمد کشور، محدود و نیز در حال کاهش است. به گفته بسیاری از صاحب نظران اقتصادی و فنی، کمتر از یک دهه دیگر، میزان استخراج و مصرف نفت در داخل برابر شده و توان صادرات نخواهیم داشت. به این ترتیب، ناگزیریم تا مکانیسم ها و راهکارهای مناسب برای جبران کاهش درآمدهای نفتی را از هم اکنون بررسی کرده و سیاست های مدون و حساب شده ای را برای رهایی از وابستگی به نفت در پیش گیریم[ 1]. وجود منابع زیست توده ای (گیاهی، جانوری و میکروبی)، داشتن توانمندی های بالقوه و بالفعل انسانی و گسترش بازارهای مناسب داخلی و منطقه ای و بسیاری از امکانات طبیعی و متنوع در کشور از نکات مثبت و امیدوار کننده ای است که می تواند نگاه دست اندرکاران و برنامه ریزان ملی را جهت تولید بیوفیول به خود جلب کند. بیوتکنولوژی از طریق مهندسی ژنتیک و مهندسی متابولیک در صورت برنامه ریزی صحیح می تواند جایگزینی مناسب برای بخشی از صادرات نفتی کشور باشد.

کلیدواژه ها:

بیوفیول ، لیگنوسلولز ، بیوتکنولوژی ، مهندسی ژنتیک و مهندسی متابولیک