پایداری عناصر اقلیمی در معماری سنتی شهر دامغان (اقلیم گرم و خشک)

در این مقاله تلاش شده است تا پس از مروری بر مبداء و منشاء مفهوم پایداری، توصیف آن و شناخت کاربرد مفاهیم پایداری در معماری، به بررسی و تحلیل معماری سنتی شهر دامغان در اقلیم گرم و خشک بپردازیم. روش تحقیق در این مقاله به دو صورت کتابخانه ای و میدانی خواهد بود و در نهایت با روش تطبیقی، معماری پایدار و معماری سنتی شهر دامغان در اقلیم گرم و خشم را مقایسه خواهیم نمود. و نتیجه خواهیم گرفت که معماری سنتی شهر دامغان نمونه یک معماری پایدار می باشد و می تواند به عنوان یک الگوی مناسب جهت پایداری در معماری ایران مطرح شود. همچنین رشد فزاینده جمعیت جهان و در نتیجه آن، شهرنشینی منجر به مصرف بیش از حد انرژی به ویژه انرژی فسیلی، گرم شدن تدریجی زمین، آلودگی و تخریب محیط زیست، و به مخاطره افتادن زیست بوم و ادامه حیات در کره زمین شده است، که باعث اتلاف بیش از حد انرژی فسیلی شده و به همین دلیل باعث شده تا محققین در تدارک انواع دیگر انرژیها (انرژی های پاک، تجدید پذیر) برای جایگزین انرژی فسیلی باشند. امروزه به نظر می رسد که توسعه پایدار و مفاهیم آن به خوبی با اهداف و مقاصد معماری و شهرسازی نوین سازگار بوده و می تواند به عنوان عامل موثر جهت تحقق اهداف پایداری مطرح شود.

کلیدواژه ها:

پایداری ، اقلیم گرم و خشک ، معماری سنتی ، مصالح بومی ، دامغان