انسان،معماری و طبیعت

تأثیر نامناسب انسان برطبیعت سابقه چندانی ندارد و این اخلالگری یک پدیده ی نسبتا تازه است که به دو عامل مهم مربوط می شود،یکی افزایش جمعیت انسان ودیگری تسلط جمعیت انسان بر طبیعت.در مجادله زیست محیطی جاری در جهان هیچ چیز خطرناکتر از نگاه صرفا علمی به انسان و طبیعت نیست،نگاهی که ارتباط بشر را با ریشه های معنوی وی قطع می کند و وجود یک طبیعت تقدس زدایی شده را مسلم می کند.باید زمینه ای فراهم ساخت تا انسان بتواند دریک محیط پاک و منزه به تلاشی معنوی مادی خود برای استمرار زندگی و بقای طبیعت حرکت کند چرا که بدون امنیت زیست محیطی جهانی،نمی توان امنیت ملی و حتی اجتماعی را تضمین نمود.بیش از سه دهه است که رابطه انسان با جهان طبیعی به دلیل رخ دادن طیف وسیعی از بحران های محیطی،در مقوله های خاص وگاه آزاردهنده در آمده است.طراحی شهرها و ساختمان های سراسر جهان گاه موجبات بهبود و گاه تخریب محیط زیست را در زمین فراهم می سازد.انسان معنوی،همیشه طبیعت را چون وسیله ی بهتر شناختن آفریدگار کاویده است،شکلها وفضاهای طبیعت از آنجا که آفریده ها و نمادهایی خدایی هستند،از هرآنچه آدمی خلق می کند ازلی تر و جامع ترند.دنیای امروز،جهان سکولار،جهانی غیردینی و بی معناست که پدیدآمدن دوگانگی در شخصیت انسان معنوی را باعث می شود،معمار با رمزونه هرگز به کلامی صریح سه چیز اصلی را به یکدیگر پیوند می دهد.(آدمی-فضای معنوی-فضای کالبدی)مهمترین مفهوم برای ما معماران این است که محیط مصنوع را باتوجه به افزایش کیفیت زندگی و مرتفع ساختن نیازهای آیندگان بسازیم.در این مقاله سعی شده است علاوه بر نگاه علمی،از منظر دین ومعنویت نیز به انسان وطبیعت پرداخته و راهگشای رجعت دوباره ی انسان به خود وخدای خود باشد.

کلیدواژه ها:

طبیعت در معماری ، انسان و محیط زیست ، معنویت ، فضای کالبدی