مبانی طراحی فضاهای آموزشی فراگیردرجهت دستیابی به توسعه پایداراجتماعی

طراحی فضاهای اموزشی برای کودکان استثنایی مقوله ای است که علیرغم سابقه ی نه چندان طولانی آن محل مجموعهی مباحثات پردامنه ای درمیان نظریه پردازان حوزه های مختلف روانشناسی علوم تربیتی و نیزمعماران و طراحان بوده است درحقیقت گروهی ازکودکان به علت شرایط ویژه و نارسایی های موجود دریک یاچند عضو بدن استثنایی نامیده میشود همواره درمعرض اسیب های روانی خاصی ازجمله طردشدن ترحم و... هستندازاین رو توجه به نیازهای روانی این کودکان و به ویژه اصلاح ارتباط آنهابا بدنه جامعه گامی مهم درراستای توسعه پایداراجتماعی محسوب میگردد دراین میان دوره تحصیلات عمومی مرحله ای بسیارمهم درفرایند شکل گیری شخصیت روحی و روانی کودکان و به همین نسبت مرحله ای حساس ازنظر اسیب پذیری آنان می باشد دراین راستا یکی ازرویکردهای پذیرفته شده درسطح جهانی پرهیز ازجداسازی فضای اموزشی کودکان استثنایی ازسایر کودکان و درعوض تلاش جهت مناسب سازی فضاهای اموزشی مطابق با نیازاین کودکان ازطریق پیش بینی امکانات و شرایط ویژه ی مورد نیاز می باشد این رویکرد تحت عنوان رویکرد ایجادفضاهای اموزشی فراگیر شناخته میشود دراین مقاله به بررسی و تدوین مهمترین اصول طراحی فضاهای اموزشی فراگیر درجهت دستیابی به توسعه پایداراجتماعی پرداخته شده است

کلیدواژه ها:

آموزش فراگیر ، کودکان استثنایی ، پایداری اجتماعی ، مبانی طراحی فضای آموزشی