بوم گرایی درروستاهای مناطق گرم و خشک ایران نمونه موردی روستای قلعه نو زابل

مطالعات نشان میدهد بیش از نیمی از کشور ایران را مناطق بیابانی با اقلیم گرم و خشک تشکیل دادهاست. در این میان منطقه سیستان علاوه بر شرایط سخت و خاص مناطق گرم و خشک، دارای طوفان های شنی است که به طوفانهای 120 روزه معروفند. با وجود شرایط حاد اقلیمی سیستان از روزگار باستان جایگاه تمدن های مختلفی بودهاست. مردمان این سرزمین به خوبی با شرایط سخت سازگار شده و به راهحل های مناسبی دست یافتهاند. نکته در خور توجه این است که بدون استفاده از انرژیهای فسیلی و تخریب طبیعت به چنین هماهنگی دست یافته اند. این در حالی است که در دوران معاصر این راهکارهای کارآمد بومی نادیده گرفته شده است. از این رو، این تحقیق با روش توصیفی و تطبیقی به بررسی راهکارهای بومی استفاده شده در حوزه انرژی در یکی از روستاهای بومی زابل به نام قلعه نو می پردازد. نتایج تحقیق نشان می دهد معماری بومی و سنتی این روستا به خوبی با شرایط سخت اقلیمی تطبیق یافته و اصول حاکم بر معماری و ساختار روستا، می تواند در راهکارهای معماری پایدار امروزی مورد استفاده واقع گردد

کلیدواژه ها:

بومی ، گرم و خشک ، روستا