توسعه پایداروحاشیه نشینی نسبت حاشیه نشینی با جرم وآسیب های اجتماعی وراهبردهای پیشگیری موردی: پارس آبادمغان

پدیده حاشیه نشینی و اسکان غیررسمی درمادر شهرها و کلانشهرها امری اجتناب ناپذیر و از جمله چالشهای فرا روی مدیریت شهری است. آهنگ شتابان مهاجرتهای بیرویه از روستا به شهر، علاوه بر دامن زدن به نابسامانی های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، حاشیه نشینی شهری را نیز پدید آورد. حاشیه نشینی به بخشی از توسعه شهری اطلاق میشود که بدون برنامهریزی، کنترل و رعایت ضوابط و مقررات شهرسازی توسط تودهای از مردم که عمدتاً فقرا و اقشار کم درآمد شهری و مهاجران روستایی میباشند، ایجاد میشود. در محلات حاشیه نشین نرخ جرایم و بزهکاری به علت تراکم بالای جمعیت، فقر فزاینده، شکستگی ساختارها و ایجاد گسستها اجتماعی، تضعیف پیوندهای اجتماعی و همچنین رهایی افراد از فشار افکار عمومی و کنترل رسمی ، بالا ارزیابی میشود. در واقع می توان اظهار داشت که نسبت معنیداری بین حاشیه نشینی(سکونتگاههای غیررسمی) با جرم و آسیبهای اجتماعی وجود داشته و مناطق حاشیه نشین به مثابه جزیرههای آسیب زای شهری، از منابع اصلی جرم و بزهکاری به شمار میآیند. در این میان، پارس آباد شهری نوبنیاد است که رشد سریع شهرنشینی را طی دهه های اخیر تجربه نموده است، به عبارتی اولین و مهم ترین مشکلی که مهاجران، بدو ورود به شهر و تا مدت زمان طولانی با آن مواجه هستند دسترسی به یک مسکن مناسب می باشد. منابع مالی کم و نداشتن مهارت های شغلی، عاملی مؤثر در اسکان غیررسمی این افراد در شهر می باشد. ایجاد و گسترش محلات غیررسمی به زعم مقامات شهری پارس آباد از مهمترین چالشها و مشکلات این شهر در حال حاضر می باشد که جهت رفع این معضل شهری بایستی تدابیر جدی اتخاذ گردد؛ این مقاله به بررسی نسبت حاشیه نشینی با جرم و آسیبهای اجتماعی پرداخته و تلاش دارد و با استفاده از نقشه های ترسیم شده در محیط GIS سعی شد تا تراکم جمعیت در حاشیه شهر بررسی گردید و ضمن تحلیل چند بعدی این مسئله، به معرفی سیاستها و راهبردهای اجرایی به منظور پیشگیری از جرم و انحرافات اجتماعی در مناطق حاشیه نشینی بپردازد

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، حاشیه نشینی ، جرم ، آسیب های اجتماعی ، پارس آبادمغان