تأثیر باکتری آزورایزوبیوم در تأمین نیتروژن گیاهان غیرمیزبان و کاهش کاربرد کودهای شیمیایی نیتروژنی

تمایل به انواعی از مدیریت خاک که سهم فرآیندهای زیستی را در حاصلخیزی خاک بالا می برند به دلیل آگاهی بیشتر در خصوص نیاز به سیستم های زراعی پایدار، رو به افزیش است. در کشورهای در حال توسعه که هزینه زیاد و دسترسی کم به کودها عامل محدود کننده تولید می باشد و همچنین آلدگی زیست محیطی ناشی از مواد شیمیایی کشاورزی مورد توجه جامعه بوده و قوانین دولتی نیز تلفات گازی و آبشویی کودها را محدود می سازد، احساس نیاز به افزایش کارایی مصرف کودها اساسی به نظر می رسد. همزیستی بقولات و ریزوبیوم منبع اولیه افزایش نیتروژن در بسیاری از اکوسیستم های زراعت سنتی بوده و تا قبل از پیدایش کودهای شیمیای نیتروزنی، تنها روش موجود جهت وارد کردن نیتروژن جوی به اغلب سیستم های زراعی محسوب می شده است. باکتری های ریزوبیوم قادرند که نیتروژن اتمسفر را از هوای درون خاک جذب کرده و آن را به شکلی از نیتروژن تبدیل کننده که برای خود و باکتری ها و نیز گونه های گیاهی قابل استفاده باشد. باکتری Azorhizobium caulinodans گروه های تثبیت کننده نیتروژن در ریشه ها و ساقه های لگوم گرمسیری لوبیا روغنی (Sesbania rostrata) ایجاد می کند؛ این باکتری در مقایسه با گونه های دیگر ریزوبیوم توانایی های منحصر بفردی دارد، مانند تثبیت نیتروژن در غلظت هایی از اکسیژن که برای دیگر گونه های دیگر ریزوبیوم قابل تحمل نمی باشد. این باکتری علاوه بر ریشه، در روی ساقه میزبان خود گرهک های تثبیت نیتروژن ایجاد می کند و برخی اوقات اندازه گرهک ها برابر با یک توپ تنیس می باشند و به این دلیل گیاه میزبان این باکتری کود سبز با ارزشی در زراعت است. این باکتری توانایی تثبیت نیتروژن در گیاهان غیر از میزبان خود مثل غلات را نیز دارد. باکتری آزورایزوبیوم در گیاهان غیر میزبان گرهک ایجاد نمی کند بلکه در فضاهای بین سلولی ریشه ها نیتروژن را تثبیت می کند.

کلیدواژه ها:

کشاورزی پایدار ، کودزیستی ، آزورایزوبیوم ، نیتروژن