ایجاد ساختار مدیریت ایمنی در برابر سوانح در ساختمان های بلند مسکونی شهری با بهره گیری از روش های سازمانی موجود در کشور

توجه ویژه به مقوله ی ایمنی در برابر سوانح در ساختمان های بلند مرتبه مسکونی که تعداد زیادی از جمعیت شهرها را در خود جای می دهند یکی از الزامات مطالعات در زمینه ی سوانح در ایران می باشد، چرا که اغلب سوانح در ایران به صورت مکرر در نقاط روستایی و شهرهای کوچک رخ داده است و غالباً تجربیات کشور ایران در آمادگی و مدیریت مقابله با سانحه نیز به چنین مواردی محدود می شود. یکی از اصول اولیه مدیریت بحران پرهیز از ایجاد نهاد های جدید و کارکردن با سازمان های موجود در جامعه و توانمند سازی آنان است. با توجه به اهمیت مباحث پیشگیری در چرخه ی مدیریت بحران از یک طرف و با در نظر گرفتن تلاش هایی که در نهاد هایی چون سازمان پیشگیری و مدیریت بحران شهر تهران و سازمان آتش نشانی و خدمات ایمنی انجام شده است، در مقاله ی حاضر ابتدا قوانین و روش های موجود مرتبط در کشور برای تأمین ایمنی در برابر سانحه در ساختمان های بلند مسکونی مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفته می شوند. سپس با بررسی متن آئین نامه های کشورهای پیشتاز در مباحث مدیریت ایمنی همچون ژاپن، امریکا و کانادا، کاستی های موجود در روش های رایج کشورمان شناخته می شود. در نهایت با جمع بندی درس های گرفته شده از تجربیات جهانی به ارائه ی چارچوبی برای یکپارچه ساختن و انسجام دهی به اقدامات جداگانه ی سازمان های گوناگون متولی ایمنی در تعامل با یکدیگر و در همکاری با ساکنان و هیئت مدیره ی ساختمان های بلند مرتبه مسکونی، با هدف ارتقای میزان موفقیت تلاش های بهبود سطح ایمنی ساکنان و بنا پرداخته می شود.