ارزیابی حساسیت فیزیکی نوار ساحلی بخش کلاچای بر اساس شاخص حساسیت زیست محیطی (ESI)

روشهای مدیریتی در سواحل استان گیلان به دلیل شتاب فزایندهای که این استان در بخش توسعه اقتصادی به ویژه در صنایع کشتیرانی، صید و صیادی داشته است باید در جهتی باشد که علاوه بر حفاظت و جلوگیری از تخریب و آلودگی دریایی، این ساحل را برای پژوهش پیوسته نگهداری نماید. هدف از انجام این مطالعه تعیین حساسیت فیزیکی کرانه ساحلی بخش کلاچای بر مبنای شاخص زیست محیطی (ESI) می باشد. به همین منظور با استفاده از تصاویر ماهوارهای در محدوده مطالعاتی خط ساحلی بخش کلاچای تعریف گردید. سپس تمام طول خط ساحلی بخش کلاچای به طول تقریبی 17 کیلومتر با پیمایش زمینی و ثبت منابع فیزیکی نوار ساحلی طبق کدهای ارائه شده NOOA توسط GPS ثبت و با بهره گیری از داده های ماهواره ای و سامانه های اطلاعات جغرافیایی (GIS) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که در کرانه ساحلی بخش کلاچای، 6 رتبه اصلی و یک رتبه فرعی از مجموع رتبه های 10 گانه اصلی شناسایی شد. که مساحت ناحیه ساحلی در بخش کلاچای 58 درصد سواحل شنی دانه ریز تا متوسط (رتبه3A)، 17 درصد سواحل ریپ رپ (سنگ و تخته سنگ) (رتبه6B) و 10درصد مرغزارهای آب شیرین (رتبه9B) بود، که از بالاترین حساسیت زیست محیطی برخوردار بود. نتایج بررسی حساسیت کرانه ساحلی بخش کلاچای نسبت به بروز نشت نفت نشان داد که سواحل با حساسیت پایین با 58% درصد، با حساسیت متوسط31 درصد و با حساسیت بالا 11 درصد بود. که بیشترین درصد حساسیت ساحل نسبت به بروز نشت مربوط به حساسیت پایین بود.

کلیدواژه ها:

مدیریت منطقه ساحلی ، شاخص حساسیت زیست محیطی (ESI) ، بخش کلاچای