بررسی نقش رسیک کیفیت منابع آب در بیابانی شدن اکوسیستم‌ها (مطالعه موردی ایستگاه پل خواجو رودخانه زاینده‌رود)

امروزه آگاهی داشتن از کیفیت آب از اهمیت قابل توجهی برخوردار است. این موضوع در مناطقی که تالاب‌ها به عنوان محیط‌های بکر طبیعی و ذخائر غنی ژنتیکی مطرح هستند، بیشتر باید موردتوجه قرار گیرد. بدین منظور با استفاده از روش منحنی تداوم جریان و مدل دبی بار آلودگی به تحلیل ریسک (احتمال وقوع) آلاینده‌های مختلف در منطقه شهری رودخانه زاینده‌رود پرداخته شد. در این مطالته از آمار کیفیت آب رودخانه زاینده‌رود در ایستگاه پل خواجو و آمار دبی منتناظر با آن استفاده شد. سپس با استفاده از رابطه همبستگی دبی جریان و غلظت آلاینده‌های آب، مقدار غلظت هرکدام از آلاینده‌ها در احتمالات مختلف برآورد گردید. نتایج نشان داد که در اغلب اوقات مقدار عناصر بیش از حد مجاز بوده و آب رودخانه می‌تواند برای اکوسیستم منطقه سمی باشد و اگر دبی رودخانه بر پایه (فرمول در قسمت اصلی مقاله) طراحی شود، می‌توان غلظت عناصر را پایین آورده و در حد نرمال نگه دارد به عبارت دیگر برنامه‌های مدیریتی برای مراکز صنعتی بایستی بر پایه مقدار جریان رودخانه باشد، زیرا که در مواقع خشکسالی غلظت عناصر ورودی به تالاب افزایش یافته و اثر مخرب بالایی دارد.

کلیدواژه ها:

کیفیت آب ، رسیک آلایند ، دبی آلاینده ، دبی بارآلودگی ، ایستگاه پل خاجو ، (فرمول در قسمت اصلی مقاله)