شاخص های زیست اقلیمی مؤثر بر ارزیابی آسایش انسان (مطالعه موردی: شهر آستارا)

شناخت پتانسیل های طبیعی، به عنوان بستر فعالیت های انسانی پایه و اساس غالب برنامه ریزی های محیطی و آسایش سرزمین را تشکیل می دهد. در این راستا ویژگی های اقلیمی و عناصر غالب آن در پراکندگی فضایی و شکل گیری رفتار محیطی جوامع اسانی نقش تعیین ک ننده ای ایفا می کنند تا آن جا که امروزه مطالعات و بررسی های بیوکلیمای انسانی، پایه و اساس برنامه ریزی های شهری، عمرانی، سکونتگاهی، معماری، جهانگردی و غیره است. در این پژوهش، آسایش یا عدم آسایش انسان در شهر آستارا براساس مدل ها و شاخص های زیست اقلیمی بیکر، دمای مؤثر، THI و TCI با استفاده از داده های آماری 20 ساله مورد بررسی قرار گرفت و بهترین زمان برای انجام فعالیت های محیطی و گردشگری در این شهر تعیین شد. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که شاخص های بیوکلیمایی مورد استفاده، توانایی آشکار سازی دوره های آسایش و عدم آسایش شهر آستارا را دارند و با وجود تفاوت های جزئی، نمودهای نسبتاً همگونی از اقلیم آسایش این شهر ارائه می دهند. بررسی ها نشان داد که آستارا در طول سال با داشتن تنوع بیوکلیمایی، از شرایط گرم تا بسیار خنگی برخوردار است، طی فصول بهار و اوایل پائیز اقلیم آستارا به شرایط آسایش انسانی نزدیک می شود و در مجموع بهار با شرایط منحصر به فرد آسایش انسانی، بهترین فصل برای انجام فعالیت های محیطی و گردشگری در آستارا است.

کلیدواژه ها:

آسایش بیوکلیمایی ، بیکر ، دمای مؤثر ، THI و TCI