توسعه پایدار گردشگری با رویکرد کاهش فقر (نمونه مورد مطالعه: شهرکاشان)

ناداری، همواره یکی از مهمترین پدیده های اجتماعی است که دولت ها سعی در کاهش آن دارند. افرادی که در مناطق فیرنشین زندگی می کنند با درآمدی کمتر از یک دلار در روز قادر به تأمین نیازهای خود نیستند. قدرت و آموزش محدود، عدم مهارت و سرمایه ناکافی منجر شده تا این افراد نتوانند در فرایندهای اقتصادی، اجتماعی مشارکت داشته و ایفای نقش نمایند. امروزه با تغییر نگرش در صنعت گردشگری به سبب نفوذ پارادایم توسعه پایدار، شکلهای جایگزین گردشگری که فرصت بیشتری به مشارکت مردم محلی و اقشار آسیب پذیر جامعه می دهد، گسترش یافته است. گسترش اهداف توسعه پایدار در سیاست دولتها از یک سو و ویژگی های صنعت گردشگری از قبیل خدماتی بودن، اتکا به منابع فرهنگی و طبیعی و نه مالی و عدم نیاز به مهارت زیاد از سوی د یگر باعث شده تا نقش گردشگری پایدار به عنوان عاملی برای کاهش فقر بیش از پیش برجسته گردد. در م قاله حاضر توسعه پایدار گردشگری در شهر کاشان و اثر آن بر کاهش فقر مورد بررسی قرار گرفته است. نوع تحقیق کاربردی- پیمایشی است. جامعه آماری این تحقیق، متشکل از کلیه دست اندرکاران حوزه گردشگری شهر کاشان و ساکنین محلی منطقه است. به منظور جمع آوری داده های تحقیق از ابزار پرسشنامه و به منظور تجزیه و تحلیل داده ها و آزمون فرضیه تحقیق از آزمون مدلسازی م عادلات ساختاری (SEM) استفاده شده است. نتایج تحقیق حاکی از تأثیر مثبت توسعه پایدار گردشگری بر کاهش فقر در این منطقه می باشد.

کلیدواژه ها:

گردشگری ، توسعه پایدار گردشگری ، آزمون مدل سازی معادلات ساختاری (SEM)