ارتقاء بهره وری در حکمرانی اسلامی توسط مدل کاهش بطالت اجتماعی در سازمان های دورکار

تحقق حکمرانی اسلامی در نظام جمهوری اسلامی ایران نیازمند دولتی بهره ور است که نهادها و سازمان ها در آن همزمان با افزایش استفاده از زیرساخت های تکنولوژیک، به کاهش رفتارهای ضد بهره وری همچون بطالت اجتماعی مبادرت ورزند. لذا این پژوهش با هدف ارتقاء بهره وری در حکمرانی اسلامی توسط مدل کاهش بطالت اجتماعی در سازمان های دورکار انجام شد. پژوهش از منظر نوع توصیفی و از منظر روش شناسی کاربردی بوده و با استفاده از روش آمیخته به انجام رسید که در بخش کیفی از تحلیل محتوا مصاحبه با ۲۰ نفر از خبرگان دانشگاهی و سازمانی و در بخش کمی از روش مدل سازی ساختاری تفسیری (ISM) و پرسشنامه استفاده شد. جامعه آماری بخش کمی، کارشناسان شرکت خدمات انفورماتیک بازوی فناوری بانک مرکزی بودند. در تجزیه و تحلیل داده های کیفی از نرم افزار Maxqda و در بخش کمی از نرم افزارهای SPSS و PLS و تحلیل مسیر، رگرسیون و معادلات ساختاری استفاده شد. تحلیل داده های کیفی و کمی پژوهش دستیابی به ۵ بعد سازمانی، رفتاری، نظام های مدیریتی، فرهنگی و اهداف/استراتژی بود. بهره گیری از نتایج مدل اکتشافی این پژوهش می تواند منتج به تحقق کاهش بطالت اجتماعی در سازمان های دورکار شده و در عین حال افزایش بهره وری که یکی از الزامات حکمرانی اسلامی است را محقق سازد.

کلیدواژه ها:

بطالت اجتماعی ، بهره وری ، حکمرانی اسلامی ، سازمان های دورکار ، بیانیه گام دوم انقلاب