بررسی خانه نشینی دیجیتالی کودکان و پیامدهای آن بر انسجام خانوادگی از منظر فقهی

با گسترش فناوری های دیجیتال، خانه نشینی دیجیتالی کودکان به پدیده ای رایج تبدیل شده است که به حالتی گفته می شود که کودک بیشتر زمان خود را در خانه و درگیر با فضای مجازی می گذراند و این وضعیت پیامد های جدی برای انسجام خانوادگی ایجاد می کند. این پژوهش با هدف تبیین حدود و مصادیق مسئولیت والدین در قبال خانه نشینی دیجیتالی کودکان و تاثیر آن بر انسجام خانواده از منظر فقه امامیه، با روش توصیفی-تحلیلی وکتابخانه ای، با استناد به منابع فقهی، اخلاقی و اجتماعی انجام شده است. یافته ها نشان می دهد که با استناد به مبانی فقهی مانند ولایت، وجوب تربیت و قاعده نفی ضرر،قاعده اتلاف و قاعده مسئولیت مبتنی بر تقصیر مسئولیت والدین در این حوزه واجب است. این مسئولیت در قالب چهار وظیفه عینی پیشگیری، نظارت آگاهانه، تربیت رسانه ای و مدیریت زمان ظهور می یابدو غفلت از آن می تواند به تضعیف روابط عاطفی و کاهش انسجام خانوادگی منجر شود. در مقابل، التزام به این مسئولیت ها، ضمن پیشگیری از آفات فضای مجازی، به تقویت نقش خانواده و استحکام روابط اعضا کمک می کند.

کلیدواژه ها:

خانه نشینی دیجیتالی ، کودکان ، انسجام خانوادگی ، فقه خانواده ، تربیت دینی