اثربخشی درمان شناختی- رفتاری بر امیدواری در دانش آموزان دختر دارای افکار خودکشی

مطالعات مختلف نشان داده اند که امیدواری، یک عامل مهم و موثر بر بهبود وضعیت روانی، در کاهش افکار خودکشی است. مداخلات درمانی می توانند در افزایش امیدواری اثرگذار باشند. پژوهش حاضر، باهدف بررسی اثربخشی درمان شناختی- رفتاری بر امیدواری در دانش آموزان دختر دارای افکار خودکشی انجام شد.این پژوهش به روش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه انجام شد. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی دانش آموزان دختر دوره متوسطه دوم شهر خرم آباد در سال تحصیلی ۱۴۰۴-۱۴۰۳ بود. نمونه آماری شامل ۳۰ نفر بود که از بین ۴ مدرسه از کل مدارس دخترانه متوسطه دوم به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چندمرحله ای انتخاب و به طور تصادفی در گروه های آزمایش و گواه (هر گروه ۱۵ نفر) قرار داده شدند. شرکت کنندگان پرسشنامه افکار خودکشی بک و همکاران (۱۹۷۹) را برای غربال گری و پرسشنامه امیدواری را از پرسشنامه سرمایه روان شناختی مک گی(۲۰۱۱) به عنوان پیش آزمون تکمیل کردند. سپس آزمودنی های گروه های آزمایش مداخله درمان شناختی- رفتاری(برایان و راد، ۲۰۱۸) را به مدت ۱۰ جلسه ۹۰ دقیقه ای، دریافت کردند. پس از پایان مداخله آموزشی، اعضای گروه های آزمایش و گواه پرسشنامه امیدواری را به عنوان پس آزمون تکمیل کردند. نتایج تحلیل کوواریانس تک متغیری نشان داد که درمان شناختی- رفتاری بر ۵۹/۰ نمرات امیدواری تاثیر معناداری داشت (۰۱/۰>p). نتایج بیانگر این بود که درمان شناختی- رفتاری می تواند یک روش مداخله ای کارآمد برای بهبود امیدواری دانش آموزان دختر باشد.

کلیدواژه ها:

افکار خودکشی ، امیدواری ، درمان شناختی-رفتاری