نقدی بر نگره مهجوریت قرآن در فرایند استنباط حکم «مطالعه موردی استنادات قرآنی محقق خویی (ابواب قضا و شهادات)»

قرآن کریم و روایات اهل بیت (ع) در زمره شاخص ترین منابع استنباط احکام به شمار می روند؛ اما مطلب شایان توجه این انگاره و پندار شایع است که فقها آن چنان که سزاوار است قرآن را معیار و ملاک استنادات فقهی خویش قرار نداده و عمده تاکید آن ها در استخراج احکام شرعی، بر روایات استوار است. جستار حاضر در پژوهشی توصیفی-تحلیلی، استنادات فقهی آیت الله خویی را به عنوان یکی از برجسته ترین فقهای معاصر در ابواب قضا و شهادات، به صورت مقایسه ای وتطبیقی با صاحبان معتبرترین کتب فقه القرآن که به نوعی به صورت تخصصی در زمینه آیات فقهی تدوین شده اند، در مطالعه گرفته است. رهاورد پژوهش نشان می دهد این فقیه عالی قدر در فرایند استنباط احکام، نگاه شایانی به آیات داشته و چه بسا در مواردی حتی بیشتر از کتب آیات الاحکام استشهادات و مویدات قرآنی را در صدور فتوا در نظر داشته اند، به نحوی که گاهی با تمسک به قرآن، دیدگاهی مخالف با دیدگاه مشهور فقها را اتخاذ نموده اند.

کلیدواژه ها:

قرآن کریم ، محقق خویی ، استنادات فقهی ، قضا ، شهادات