نقش اصول بوم شناسی سیمای سرزمین در طراحی فضای سبز و تأثیر آن بر تنوع زیستی شهر

حفظ و بازیابی ارتباط سیمای سرزمین، در حال حاضر نکته ای مورد توجه در بوم شناسی و حفاظت از تنوع زیستی و یکی از بهترین پاسخها به منظور خنثی سازی اثرات ناسازگار تکه تکه شدن و انزوای زیستگاه ها و تغییرات گستره طبیعی گونه ها است که در اثر عواملی چون تغییر کاربری اراضی و تغییر اقلیم ایجاد شده اند. مناطق شهری میتواند شامل فلور غنی باشد که نقش مهمی در تنوع زیستی دارند. اما کمبود و انزوا زیستگاه به دلیل پراکندگی مراکز شهری تنوع زیستی را هدید می کند و گواهی محدودیت در توسعه است. اتصال های به وجود آمده توسط فضاهای سبز شهری زیستگاه ها و دلان را که به حفظ تنوع زیستی کمک می کند، فراهم می آورد. بوم شناسی سیمای سرزمین با استفاده از مفاهیم ساختار، عملکرد و تغییر پذیری، م بنای تحلیل و مدیریت سیمای سرزمین است. این رویکرد برای برنامه ریزی با هدف استفاده و حفاظت از فضاهای سبز باز موجود و حفظ یکپارچگی بوم شناختی سیمای سرزمین شهری قابل استفاده است. محققان و برنامه ریزان استفاده از اصول بوم شناسی سیمای سرزمین را برای توسعه شبکه های فضای سبز و افزایش اتصال برای حفظ و احیای تنوع زیستی بکار می برند.

کلیدواژه ها:

تنوع زیستی ، فضای سبز ، اصول بوم شناسی سیمای سرزمین