بررسی نگاه سینمایی و ساختار داستان «استخری پر از کابوس» بیژن نجدی با رویکرد زبان شناسی و نقد جغرافیایی (نظریه برتران وستفال)

زمینه و هدف: داستان نویسی سابقه طولانی در ادبیات فارسی دارد. باگذشت زمان، آشنایی داستان نویسان با ادبیات روز جهان و تئوری های ادبی جدید رویکردی نو در ادبیات داستانی به وجود آمد. بی شک می توان بیژن نجدی را یکی از موفق ترین نویسندگان این جریان ادبی نامید. نجدی با انتشار مجموعه "یوزپلنگانی که با من دویده اند " حضوری کوتاه مدت در فضای ادبی ایران داشت؛ اما تاثیری که آثارش بر جریان های ادبی پس از او گذاشت بسیار چشمگیر و قابل توجه است. در داستان نویسی امروز زبان و تکنیک با رویکردی نو مواجه گردیده، ریخت شناسی کلمات و فرم داستان نیز در این سال ها بیش از محتوا موردتوجه قرار گرفته و زبان به یکی از اصلی ترین ارکان ادبیات داستانی نوگرا تبدیل شده است. در داستان های نجدی زبان و روایت ها به شعر تبدیل شده یکی از ویژگی های مهم آن به کارگیری فراوان تشبیه و استعاره است و نوعی تشخص سبکی به آثار او بخشیده. نگاه سینمایی نجدی به مقوله داستان از دیگر ویژگی های نجدی است که در داستان استخری پر از کابوس بیشتر از بقیه داستان ها نمود دارد؛ تا جایی که راوی مانند دوربین سینمایی عمل می کند. دیالوگ ها، قطع شدن صحنه ها، چرخش نگاه راوی مانند چرخش دوربین در تمامی صحنه ها مشهود است. در این پژوهش با استناد به نظریه نقد جغرافیایی برتران وستفال به بررسی تاثیر اقلیم و جغرافیا در شکل گیری این نگاه سینمایی پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

بیژن نجدی ، زبانشناسی ، نگاه سینمایی ، نقد جغرافیایی