مدل امکان سنجی شغلی دورکاری مشاغل عمومی

هدف پژوهش: طراحی مدل شغلی، امکان سنجی دورکاری مشاغل عمومی، و تعیین معیارهای شغلی، تصمیم گیری برای دورکاری مشاغل است. روش شناسی پژوهش: پژوهش حاضر، استقرایی، کاربردی و میدانی است. در این پژوهش،۱۲پرسشنامه مجزا، برای فعالیت­های۱۲ شغل عمومی، مشتمل بر ۲۵ شاخص دورکاری، تنظیم شده است. جامعه آماری این پژوهش، شامل۱۲ شغل عمومی، کارشناس اداری، مالی، روابط عمومی، برنامه ریزی، آموزش و بهسازی منابع انسانی، برنامه و بودجه، حسابدار، پژوهشی، تحلیل و تولید نرم افزار، فناوری اطلاعات، منابع انسانی، ساختمان و تاسیسات بوده است. حجم نمونه شامل۱۸۰ آزمودنی و با روش نمونه گیری دردسترس در ۵ سازمان: سازمان امور اداری و استخدامی، مرکز مطالعات و برنامه ریزی شهر تهران، موسسه عالی آموزش و پژوهش برنامه ریزی، بیمه ایران و بیمارستان آتیه است. تحلیل داده ها، با آزمون تحلیل، عاملی اکتشافی نشان داده شده است. یافته ها: نتایج پژوهش در قالب ۵ عامل دسته بندی شده است:۱.ضرورت شفاف سازی۲.عدم نیاز به هماهنگی و تعاملات رودرو۳. نیاز به دانش بالا و عدم ضرورت نظارت نزدیک۴. عدم حساسیت وظیفه ۵.عدم نیاز به حضور فیزیکی. ارزش پژوهش: دورکاری که در سازمان ها اجرا شده­است، بر اساس شاخص ها، یا استانداردهای مشخصی نبوده، و شرایط بحرانی؛ مانند بیماری های واگیردار، آلودگی هوا، کمیود انرژی، عوامل تاثیرگذار بردورکاری سازمان ها بوده است، در واقع دورکاری کاذب و غیر واقعی، در سازمان ها، اجرا شده است. با توجه به اینکه ویژگی های شغلی، نقش بسزایی در ارزیابی آمادگی سازمان، در پیاده سازی موفق دورکاری دارد، توجه به عوامل استخراج شده، برای دورکاری مشاغل، امری ضروری است.

کلیدواژه ها:

Teleworking ، Necessity of Transparency ، No Need For Coordination ، Need For Advanced Knowledge ، No Need For Close Supervision ، Lack of Task Sensitivity ، No Need For Physical Presence. ، دورکاری ، ضرورت شفاف سازی ، عدم نیاز به هماهنگی ، نیاز به دانش بالا ، عدم نیاز به نظارت مستقیم ، عدم حساسیت وظیفه ، عدم نیاز به حضور فیزیکی.