تاثیر مدیریت بقایای گندم وخاکورزی بر عملکرد چغندرقند درتناوب گندم - چغندرقند

خاکورزی بعنوان عامل مهم در تغییر شرایط فیزیکی خاک است . تحقیقات نشان می دهد که خاکورزی با حضور بقایای گیاهی بر روی خصوصیات فیزیکی و تبخیر آب از خاک اثر داشته و خارج کردن بقایای گیاهی قبل از خاکورزی تاثیر منفی بر خصوصیات فیزیکی و کاهش تبخیر دارد . یونکر (1988) نتایج نشان داد که سیستمهای مختلف خاکورزی و مدیریت بقایای گیاهی اختلاف معنیداری را در اندازه خاک دانهها و پایداری آنها، محتوای رطوبت خاک و جرم مخصوص ظاهری خاک دارند . اسمیکا (1991) گزارش نمود که خاکورزی با حفظ بقایای گیاهی عملکرد دانه را 10 درصد و ظرفیت نگهداری آب در خاک را 9 درصد افزایش میدهد . تحقیقات لنسین وهمکاران (2007) نشان داد که در شرایط کم آبی رطوبت خاک تحت سیستم بیخاکورزی نسبت به خاکورزی مرسوم بیشتر میباشد . همچنین رطوبت قبل از کاشت، کار آبی مصرف و عملکرد گندم بهاره بعد از آیش بیشتر از گندم بدون آیش میباشد . سیانجو و همکاران (2006) نشان دادند که در نواحی مرطوب استفاده از کاورکراپ ومصرف کود شیمیایی ازته میتواند کربن آلی جذب شده توسط گیاه و ذخیره شده در خاک را در خاکورزی وبیخاکورزی در مقایسه با سیستم بدون کاورکراپ و کود ازته افزایش دهد . سیانجو وهمکاران (2006) در تحقیقی نشان داد که در سیستم خاکورزی مرسوم تناوب آیش گندم نسبت از نظر افزایشی C و N و میزان بقایای برگردانده شده به خاک برتر بوده است . در سیستم خاکورزی حفاظتی تناوب گندم به طور پیوسته از نظر افزایش ازت برتر بوده اما کربن آلی تحت تاثیر تناوب قرار نگرفت . بیتا و همکاران (2005) نشان دادند که کربن آلی در تیمار بی خاکورزی بیشتر از خاکورزی مرسوم می باشد . پایداری خاک دانه ها در تیمار بی خاکورزی 96 درصد و در خاکورزی مرسوم 89 درصد بود . همچنین از نظر کلاس بندی اندازه خاک دانه ها اختلاف عمده بین دو سیستم خاکورزی مشاهده شد که اندازه متوسط خاک دانهها در بی خاکورزی 9/7 و در خاکورزی مرسوم 4/3 میلیمتر بود .