ضوابط معماری پایدار در احداث ساختمان انرژی صفر

محدودیت منابع انرژی، تخریب های زیست محیطی، تغییرات وضعیت آب وهوایی و... همگی از عدم صرفه جویی و استفاده بهینه از منابع تجدید ناپذیر انرژی حکایت دارد. ساختمان های صفر انرژی به عنوان ساختمان هایی که خود تولیدکننده انرژی مصرفی خود هستند، راه حلی هستند در جهت کاهش مصرف انرژی های تجدید ناپذیر و آثار سوء آن ها. دو مسئله آلودگی هوا و بحران های زیست محیطی عواملی هستند که آینده بشریت را تهدید می کنند، این مسائل از پیامدهای استفاده بی رویه از سوخت های فسیلی بخصوص در دوران پس از انقلاب صنعتی هستند. رشد جمعیت و پایان پذیری منابع انرژی های تجدید ناپذیر نیز از سوی دیگر باعث افزایش بیش ازپیش ارزش این منابع شده است. لذا امروزه معماران و مهندسان به طور گسترده ای به طراحی ساختمان هایی با بهره وری انرژی بالا و حداقل مصرف روی آورده اند؛ ساختمان هایی که با توجه به استراتژی های غیرفعال و راهکارهای طراحی اقلیمی و همچنین استفاده از منابع تجدید پذیر انرژی طراحی و ساخته می شوند. این مسئله که بیشتر از یک سوم مصرف انرژی در دنیا مربوط به بخش ساخت وساز و صنعت ساختمان می باشد بر لزوم ساخت بناهای پایدار تاکید بیشتری می کند. بر مبنای مطالعات جهانی و اقتباس از نتایج پژوهش های محققان داخلی، اصول اولیه، تعاریف مربوطه و ارائه پارامترهای اصلی در طراحی و ساخت ساختمان ها با انرژی صفر(و یا نزدیک به آن) از جمله مباحث مطرح و ارایه شده در این مقاله می باشد.

کلیدواژه ها:

ساختمان انرژی صفر ، ضوابط معماری ، پارامترهای اصلی