نقش حواس پرت کن های مثبت بر تجربه بیمار در مکان های درمانی

استرس، اضطراب و تنشی که محیط های درمانی برروی بیماران بستری در بیمارستان وارد می کنند عمدتا به عنوان یک تجربه نامناسب برای بیمار محسوب می شود که بطور مستقیم برروی نتایج درمان و بهبود بیماران تاثیرگذار خواهد بود. مطالعات صورت گرفته در این زمینه نشان داده اند که عوامل محیطی که بتوانند حواس بیمار را برای حتی چند لحظه از بیماری که درگیر آن است منحرف کند و به بیمار یک ترجربه مثبت ارائه نماید، می تواند استرس و اضطراب بیمار را کاهش دهد. از اینرو محققان در همکاری که با روانشناسان علوم محیطی داشته اند مفهومی تحت عنوان حواس پرت کن های مثبت را تعریف کرده اند، که این مفهوم بر عوامل محیطی نظیر نور، صدا، طبیعت و هنر دلالت دارد که می تواند تجربه بیمار را بهبود بخشد. اما علیرغم مطالعاتی که در این زمینه صورت گرفته و مفاهیمی که برای بهبود نتایج بیمار بیان شده است، ابعاد این موضوع برای محققین آشکار نشده است. ازاینرو نیاز است تا مطالعات دقیق تر بر روی ارتباط عوامل حواس پرت کن محیطی و تجربه بیمار صورت پذیرد. بر این مبنا مطالعه حاضر درنظر دارد تا با بررسی کتابخانه ای برروی مطالعات صورتگرفته در محیط های درمانی، نقش عوامل حواس پرت کن را برروی تجربه بیمار بیان کند. نتایج این تحقیق نشان داده اند که حواس پرت کن های مثبت با کاهش عوامل روانشناختی نظیر اضطراب، استرس، پریشانی، و عوامل فیزیولوژکی نظیر کاهش درد، ضربان قلب، فشار خون، کاهش داروی ضد درد در بیمار همراه است. همچنین حواس پرت کن های مثبت با کاهش مدت اقامت بیمار و کاهش بیقراری سبب افزایش رضایت بیمار میگردد.

کلیدواژه ها:

حواس پرت کن مثبت ، تجربه بیمار ، فضاهای درمانی ، طراحی فضای درمانی ، طراحی مبتنی بر شواهد