تبیین عوامل ارتقادهنده ی اجتماع پذیری معلولان جسمی-حرکتی در فضاهای عمومی ورزشی

معماری فضاهای معلولان با کاهش ارتباط موثر مخاطب با مکان همراه است. عدم شناخت عوامل موثر در اجتماع پذیری فضا، پایداری اجتماعی در معماری را دچار خلل ساخته و در صورت فقدان توجه به اجتماع پذیری افراد در مکان، کاهش حس تعلق به فضا، افزایش جرم خیزی را در پی خواهد داشت. هدف از این تحقیق دستیابی به عوامل اجتماع پذیری در معماری فضاهای ورزشی است زیرا فضای مذکور، مکانی برای فعالیت های اوقات فراغت جوانان محسوب می شوند و در یادگیری مهارت های اجتماعی افراد تاثیر گذار بوده و با تمرکز بر موارد مدنظر تحقیق حاضر می توان این فضا را به مکانی مختص افراد معلول جسمی – حرکتی که دارای ضوابط خاص تری نسبت به دیگر افراد می باشند، تبدیل نمود. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی – تحلیلی بر مبنای داده های کتابخانه ای می باشد. پس از بررسی انجام شده در مقالات به این مهم دست یافته شد که توجه به مقوله کمی یعنی کالبد بنا برای معلولان که در حرکت مسیرها با مشکل مواجه هستند، الزامی است و در حوزه کیفی بایستی به عملکرد فضا توجه ویژه ای گردد تا به مجموعه اجتماع پذیر در فضاهای ورزشی دست یافت.

کلیدواژه ها:

اجتماع پذیری ، فضاهای عمومی - ورزشی ، معلولان جسمی - حرکتی