بررسی رابطه بین کیفیت معماری محیط و سلامت روان شهروندان شهر تهران

امروزه روند توسعه شهرها در اکثر سرزمین ها سرعتی چشمگیر و نامناسب داشته که عواقب آن بروز کلان شهرهاست. گسترش بی رویه و بی برنامه توسعه شهرها، افزایش فاصله محل کار و زندگی، افزایش ترددهای شهری، عدم تشخیص نیازهای انسانی، آلودگی صوتی و بصری و هوا، فقدان مسکن مناسب و کیفی، ازدحام و بروز تعارض های اجتماعی، از میان رفتن حس تعلق به محیط و سایر عوارض را می توان بعنوان شرایط و کیفیات نامناسب شهری دانست که با ایجاد فشارهای روانی در افراد، اثرات منفی بر سلامت جسمی و روحی آنها می گذارد و موجب اختلال در عملکرد افراد در قلمرو اجتماعی، روان شناختی و جسمانی می گردد. در این پژوهش رابطه بین کیفیت معماری محیط و سلامت روانی انسان مورد بررسی قرار گرفت. تحقیق از نظر روش تحقیق، توصیفی-تحلیلی و از نظر هدف کاربردی بوده و برای انجام آن ابتدا مطالعات کتابخانه ای-اسنادی انجام شده و سپس، بخش عمده پژوهش پیمایش بوده که از طریق تکمیل پرسشنامه به صورت مصاحبه ای انجام شده است. جامعه آماری پژوهش را شهروندان شهر تهران تشکیل دادند که تعداد ۳۰۰ نفر از آن ها به منظور تکمیل پرسشنامه انتخاب شدند. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS-۱۸ و آزمون پیرسون استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد که بین کیفیت معماری محیط و سلامت روان رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد. هر چه قدر کیفیت معماری محیط افزایش یابد، سلامت روان نیز بیشتر می شود. همچنین یافته های آزمون پیرسون بیانگر آن بود که بین کیفیت معماری محیط با ابعاد سلامت روان شامل نشانه های جسمانی، اضطراب و بی خوابی و افسردگی و کارکرد اجتماعی رابطه معنادار برقرار است.

کلیدواژه ها:

معماری ، کیفیت محیط ، سلامت روان ، شهروندان ، شهر تهران