ارزیابی عوامل موثر بر درمان کودکان اوتیسمی در طراحی مراکز آموزشی

هدف معماری، طراحی فضاهایی به منظور رفع نیاز کاربران و ارتقاء رشد و تعالی آنهاست. این هدف، برای کاربرانی با شرایط خاص مهم تر می باشد. فضاها باید علاوه بر توجه به ظرفیت و شرایط بیمار، زمینه ی رشد فکری و اجتماعی و بهبود نسبی آنها را نیز فراهم کند. اوتیسم یکی از شایع ترین اختلالات رشد عصبی می باشد، که می توان آن را با ضعف در مهارت های ارتباطی و اجتماعی و انجام رفتار های کلیشه ای و تکراری توصیف کرد. مشکلات مهم این کودکان شامل رفتارهای غیرکلامی، اجتناب از برقراری تماس چشمی با دیگران می باشد. در محیط های آموزشی می توان اقدامات درمانی و مددکارانه برای ارتقاء تعاملات اجتماعی برای این کودکان انجام داد. لذا، حساسیت در طراحی محیط های آموزشی برای این کودکان، ضرورت پرداختن به این تحقیق را روشن می سازد. این مقاله سعی دارد تا با بررسی و مطالعه تحقیقات انجام شده در این حوزه، عواملی که می توانند منجر به بهبود وضعیت این کودکان شوند را تحلیل و دسته بندی نماید. نتایج بدست آمده در کشف عوامل موثر در ارتقاء تعامل اجتماعی و بهبود این کودکان حاکی از این است که ایجاد فضاهای آموزشی انعطاف پذیر با درنظر گرفتن مولفه های آن در طراحی مجموعه می تواند روند درمان این کودکان را تسریع بخشد.

کلیدواژه ها:

کودکان ، اوتیسم ، تعاملات اجتماعی ، فضای آموزشی ، معماری پایدار