تاثیر سبک های والدگری بر انگیزش تحصیلی دانش آموزان ابتدایی: رویکردی مبتنی بر روان شناسی تربیتی و کارکردهای مدرسه

پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر سبک های والدگری بر انگیزش تحصیلی دانش آموزان و تبیین این رابطه در چارچوب روان شناسی تربیتی و کارکردهای مدرسه انجام شده است. انگیزش تحصیلی یکی از مهم ترین عوامل پیش بینی کننده موفقیت آموزشی است و به طور مستقیم با پیشرفت تحصیلی، مشارکت در یادگیری و سازگاری دانش آموزان در محیط مدرسه ارتباط دارد. از سوی دیگر، سبک های والدگری به عنوان نخستین و پایدارترین الگوی تربیتی، نقش اساسی در شکل گیری نگرش ها، هیجان ها و رفتارهای تحصیلی ایفا می کنند. این پژوهش نشان می دهد سبک مقتدرانه با فراهم سازی ترکیبی از حمایت عاطفی، نظارت آموزشی و ایجاد ساختارهای مثبت در خانه، نیازهای روان شناختی دانش آموز را برآورده کرده و به رشد انگیزه درونی، پشتکار و احساس شایستگی تحصیلی منجر می شود. در مقابل، سبک مستبدانه به دلیل اعمال کنترل افراطی، کاهش استقلال و ایجاد فشار روانی، موجب کاهش مشارکت در فعالیت های مدرسه، افت علاقه به درس و افزایش بی انگیزگی می شود. بررسی ها همچنین بیان می کند که سبک سهل گیرانه با وجود گرم بودن رابطه والد–فرزند، به دلیل نبود مقررات روشن و پیگیری آموزشی، نمی تواند زمینه لازم برای رشد انگیزه و مسئولیت پذیری را فراهم کند. این مطالعه تاکید می کند که انگیزش تحصیلی نه تنها تابع عوامل درون فردی است، بلکه نتیجه تعامل سازنده میان خانه و مدرسه است و آگاهی والدین از پیامدهای تربیتی رفتارهایشان می تواند نقش موثری در موفقیت تحصیلی و یادگیری پایدار دانش آموزان داشته باشد.

کلیدواژه ها:

انگیزش تحصیلی ، سبک های والدگری ، روان شناسی تربیتی.