مقایسه خودکارآمدی اجتماعی مددجویان شاغل در مجتمع های کشت و صنعت و مددجویان عادی مستقر در زندان های شهر اراک در راستای برنامه ریزی منطقه ای و توسعه پایدار

هدف اصلی این پژوهش، مقایسه خودکارآمدی اجتماعی مددجویان شاغل در مجتمع های کشت و صنعت و مددجویان عادی زندان های شهر اراک و بررسی تاثیر آن بر تاب آوری اجتماعی خانواده های آنان است. پژوهش با جهان بینی اثبات گرایی و رویکرد کمی انجام شده و از نظر راهبرد، توصیفی–مقایسه ای و علی است. پژوهش از نوع کاربردی و بر پایه روش پیمایشی انجام گرفته است. در مرحله نخست، مبانی نظری و پیشینه موضوع با روش کتابخانه ای و رویکرد نظام مند گردآوری شد. سپس داده های میدانی با استفاده از دو پرسشنامه استاندارد شامل خودکارآمدی اجتماعی (محقق ساخته ) و تاب آوری اجتماعی جمع آوری گردید. جامعه آماری شامل ۳۴۰۰ نفر از زندانیان استان مرکزی (۲۵۰۰ نفر در زندان اراک و ۹۰۰ نفر در مجتمع های کشت و صنعت) بود. بر اساس فرمول کوکران، ۳۴۵ نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند و برای اطمینان از تعمیم پذیری نتایج، ۳۹۷ پرسشنامه توزیع شد که در نهایت ۳۳۹ پرسشنامه معتبر مورد تحلیل قرار گرفت. داده ها با استفاده از تحلیل مقایسه ای و مدل سازی معادلات ساختاری در نرم افزارهای SPSS و SmartPLS بررسی شدند. یافته ها نشان دادند خودکارآمدی اجتماعی میان دو گروه تفاوت معناداری دارد و این متغیر بر تاب آوری اجتماعی خانواده مددجویان تاثیر مثبت و معنادار دارد. خودکارآمدی اجتماعی به ویژه بر ابعاد اتصال و مراقبت خانوادگی، منابع خانواده و ظرفیت بهبود خانواده اثرگذار است، اما بر مدیریت فاجعه، ارتباطات و سلامت اجتماعی خانواده تاثیری ندارد.

کلیدواژه ها:

خودکارآمدی اجتماعی ، تاب آوری اجتماعی ، مددجویان ، زندان های شهر اراک