بررسی اثربخشی امید درمانی گروهی بر تاب آوری مادران دارای کودک مبتلا به اوتیسم

زمینه و هدف: هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی امید درمانی گروهی بر تاب آوری مادران دارای کودک مبتلا به اوتیسم بود. روش بررسی: از نوع مطالعات شبه تجربی است که با طرح پیش آزمون، پس آزمون به همراه گروه کنترل می باشد. جامعه آماری مادران دارای کودک مبتلا به اتیسم مرکز امام علی (ع) شهر کرمان که تعداد آنها ۱۰۰ نفر در نیمه اول سال ۱۴۰۴ که کودکان آنها تشخیص اختلال اتیسم را توسط یک روانپزشک متخصص اطفال و یک روانشناس بالینی دریافت کرده بودند، هستند که این تعداد، با توجه به اهداف و فرضیه تحقیق و نمونه گیری دردسترس، تعداد ۱۵ نفر مربوط به گروه آزمایش و ۱۵ نفر گروه کنترل به صورت تصادفی در دو گروه قرار گرفت در این پژوهش پرسشنامه تاب آوری کانر- دیویدسون (۲۰۰۳)؛ و مداخله آموزشی امید درمانی بر طبق پروتکل اسنایدر (۲۰۰۲) بر روی گروه نمونه اجرا شد. در این پژوهش با توجه به ساختار پژوهش و ارزیابی پیش آزمون و پس آزمون، داده ها از طریق آمار توصیفی (میانگین و انحراف استادارد) و آمار استنباطی (تحلیل کوواریانس) تجزیه و تحلیل می شود و جهت انجام تمام امور تحلیل آماری از نرم افزار SPSS ورژن۲۲ استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که بین میانگین تاب آوری در گروه آزمایش و کنترل تفاوت معناداری وجود دارد. نتیجه گیری: مادران امیدوار، استرس کمتری را تجربه می کنند و در نتیجه، تعامل مثبت تری با فرزندان خود دارند. این تعامل مثبت، به نوبه خود، باعث افزایش اعتماد به نفس و بهبود رفتار کودکان دارای اوتیسم می شود.

کلیدواژه ها:

اثربخشی امید ، درمانی گروهی ، تاب آوری مادران ، کودک مبتلا به اوتیسم