الگوی طراحی آموزشی ارتباط گرا و کاربرد آن در آموزش و یادگیری

مقاله حاضر با هدف تبیین چارچوب نظری الگوی طراحی آموزشی ارتباط گرا و با بهره گیری از روش پژوهش مروری انجام شده است. طراحی آموزشی ارتباط گرا، رویکردی است که بر محوریت ارتباطات معنادار، تعاملات اجتماعی و مشارکت فعال یادگیرنده در فرآیند خلق دانش استوار است. این الگو، ریشه در نظریه های یادگیری اجتماعی و ساختارگرایی اجتماعی دارد و بر این باور تاکید می ورزد که یادگیری در بستر مذاکره اجتماعی و از طریق گفت وگو شکل می گیرد. در این مقاله، مبانی فلسفی و نظری این الگو، شامل نظریه ارتباطی یورگن هابرماس، نظریه کنش ارتباطی و اصول یادگیری مشارکتی مورد واکاوی قرار گرفته است. مولفه های اصلی چارچوب پیشنهادی، شامل بافت ارتباطی، نقش معلم به عنوان تسهیل گر، نقش یادگیرنده به عنوان مشارکت کننده فعال، محتوای زنده و مسئله محور و همچنین ارزشیابی فرآیندمحور و تکوینی تشریح شده اند. بررسی ها نشان می دهد که الگوی طراحی آموزشی ارتباط گرا می تواند با ایجاد فضایی گفت وگومحور، نه تنها به توسعه دانش تخصصی بینجامد، بلکه مهارت های تفکر نقاد، حل مسئله و توانایی کار گروهی را در یادگیرندگان تقویت کند. این چارچوب نظری می تواند راهنمای عمل طراحان آموزشی و مدرسان در محیط های یادگیری گوناگون، به ویژه در بسترهای برخط باشد.

کلیدواژه ها:

طراحی آموزشی ارتباط گرا ، آموزش و یادگیری ، دانش آموزان ، معلمان.