شاگردپروری دین مدار در عصر دیجیتال: نقش مشارکت پذیری فناورانه در تربیت نسل نوین با رویکرد توسعه انسانی

هدف این مقاله، تحلیل نقش مشارکت پذیری فناورانه در فرایند شاگردپروری دین مدار برای نسل نوین، با تاکید بر رویکرد توسعه انسانی در بستر عصر دیجیتال است. تربیت دینی در دنیای امروز با چالش ها و فرصت های ناشی از غلبه فناوری های دیجیتال روبروست. این پژوهش با روش شناسی مروری و تحلیلی، به بررسی مفاهیم کلیدی شاگردپروری دین مدار، ویژگی های نسل نوین دیجیتال، پتانسیل های مشارکت پذیری فناورانه (شامل تعامل، تولید محتوا و هم افزایی در فضای مجازی) و اصول بنیادین توسعه انسانی (گسترش قابلیت ها، آزادی انتخاب، کرامت و مشارکت) می پردازد. یافته های تحلیلی نشان می دهد که استفاده فعالانه، هدفمند و مشارکتی از فناوری های دیجیتال، فراتر از انتقال صرف اطلاعات دینی، می تواند به تعمیق فهم دینی، تقویت تفکر انتقادی، تسهیل گفتگو و ارتباط بین نسلی، ایجاد هویت دینی پویا و مسئولانه، و در نهایت، به پرورش قابلیت های انسانی نسل نوین در ابعاد مختلف شناختی، عاطفی، اجتماعی و معنوی کمک کند. این امر مستلزم بازنگری در روش های سنتی شاگردپروری و توانمندسازی مربیان و والدین برای بهره گیری هوشمندانه و اخلاق مدار از ابزارهای دیجیتال است. در پایان، پیشنهاداتی کاربردی برای مربیان دینی، والدین، نهادهای مذهبی و سیاست گذاران در جهت تحقق شاگردپروری دین مدار توسعه محور در عصر دیجیتال ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

شاگردپروری دین مدار ، تربیت دینی ، عصر دیجیتال ، مشارکت پذیری فناورانه ، توسعه انسانی ، تربیت در فضای مجازی