بازتاب جنبه های حکمی تعلیمی و اخلاقی شاهنامه در دیوان ناصرخسرو

شاهنامه حکیم ابوالقاسم فردوسی به عنوان مفصل فرهنگی ایران باستان در دوره اسلامی است و افزون بر ویژگیهای اسطوره ای و حماسی یکی از سرچشمه های الهام بخش در زمینه های گونه گون؛ از جمله حکمت، خرد، اخلاق و تعلیم اندیشه های ایرانی-اسلامی به شمار می رود. یکی از بزرگترین سخنورانی که در حوزه های مذکور وام دار اندیشه های حکیم توس در شاهنامه است ناصرخسرو قبادیانی، حکیم و متکلم برجسته سده پنجم هجری می باشد. در نتیجه وجوه اشتراک چشمگیر میان مضامین و درونمایه های قصاید و اشعار وی با فردوسی دیده می شود. این پژوهش با هدف دریافت میزان اثرپذیری ناصر خسرو از شاهنامه در سروده هایش با روش مبتنی بر تحلیل و توصیف محتوای کیفی انجام شده است و برای دستیابی به اهداف تحقیق با روش مطالعه کتابخانه ها و سندکاوی تمامی ابیات دیوان ناصرخسرو مورد کندوکاو و بررسی قرار گرفت. نتایج حاصله گویای تاثیرپذیری بیشتر ناصر خسرو در خلق مضامین اخلاقی و تعلیمی بوده تا مضامین و تعاریف اسطوره ای.

کلیدواژه ها:

شاهنامه ، فردوسی ، ناصر خسرو ، دیوان اشعار ، تاثیرپذیری