تبیین تمایز احکام شرط بندی و سرمایه گذاری در فقه و حقوق

در نظام حقوقی و فقهی، شرطبندی و سرمایه گذاری به عنوان دو مقوله مستقل با احکام متفاوت شناخته می شوند. این پژوهش با رویکرد توصیفی-تحلیلی به بررسی عناصر موثر در این دو عمل پرداخته است. یافته های تحقیق نشان می دهد که هر دو عمل از نظر پیدایش اعتباری به طور کلی صحیح و معتبر تلقی می شوند، اما تفاوت هایی اساسی در مبانی و ویژگی های آن ها وجود دارد که موجب تمایز حکمی آن ها می شود. سه عنصر اصلی در این تفاوت ها عبارتند از اطلاعات؛ در شرط بندی اطلاعات غالبا در حالت ابهام و عدم قطعیت قرار دارد، در حالی که در سرمایه گذاری اطلاعات به طور معمول مبتنی بر احتمال و تحلیل های دقیق است، ریسک؛ ریسک در شرط بندی به طور معمول غیرقابل قبول و مضر است زیرا بیشتر جنبه های قمارگونه و فاقد پشتوانه اقتصادی یا فنی دارد، در حالی که ریسک در سرمایه گذاری به طور معقول و عقلانی قابل پذیرش است زیرا سرمایه گذاری با تحلیل و تصمیم گیری مبتنی بر اطلاعات و اصول اقتصادی صورت می گیرد. قاعده غرر؛ شرط بندی در قالب غرر مطلق قرار می گیرد زیرا حاوی ابهام و عدم تعیین شرایط برنده یا بازنده است، اما سرمایه گذاری با توجه به معیارهای عقلانی و عرفی، به عنوان عمل مشروع شناخته می شود زیرا در آن احتمال ها و پیش بینی ها به طور معقول و مستند از سوی سرمایه گذار ارزیابی می شود.

کلیدواژه ها:

شرطبندی ، سرمایه گذاری ، ریسک ، غرر ، اصل صحت