تحلیل نقش سازمانهای مردم نهاد و مدیریت مشارکتی در حفاظت پایدار از منابع آب کشاورزی رهیافت انتقال مدیریت آبیاری در ایران

با توجه به اهمیت حیاتی آب به عنوان اساسی ترین نهاده و عامل محدود کننده تولید در کشاورزی ایران، به ویژه در مناطق خشک و کم آب آن، این پژوهش به تحلیل نقش محوری مدیریت مشارکتی در بهینه سازی مصرف منابع آب اختصاص یافته است. روش تحقیق بر مطالعه تطبیقی تجارب موفق بین المللی در انتقال مدیریت آبیاری و تحلیل عمیق شرایط بومی ایران از طریق مطالعات میدانی و کتابخانه ای مبتنی است. یافته ها نشان می دهد که انتقال مدیریت آبیاری به تشکل های آب بران نه تنها موجب افزایش قابل توجه راندمان آبیاری می شود بلکه هزینه های دولتی مربوط به مدیریت منابع آب را نیز به طور چشمگیری کاهش می دهد. این روند می تواند زمینه ساز توسعه پایدار و بهبود امنیت غذایی در بخش کشاورزی ایران باشد. موفقیت این رویکرد نیازمند سرمایه گذاری مستمر در ظرفیت سازی آموزش کشاورزان، ایجاد ساختارهای نهادی قوی و حمایت بلندمدت نهادهای دولتی است. همچنین این مطالعه تاکید می کند که توجه همزمان به ابعاد فنی، اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و نهادی از ضروریات اجرای موفق پروژه های آبیاری مشارکتی است.

کلیدواژه ها:

تشکل های آب بران ، توسعه پایدار ، حفاظت منابع آبی ، راندمان آبیاری ، نهادهای محلی