نقش اصل حسن نیت در انعقاد و اجرای قراردادها در حقوق ایران و اسناد بین المللی

اصل حسن نیت یکی از اصول بنیادین و در عین حال پیچیده در حقوق قراردادها است که هم از منظر نظری و فلسفی و هم از منظر کاربردی اهمیت ویژه ای دارد. این اصل بر مبنای توقع از رفتار متقابل منصفانه و صادقانه طرفین قرارداد بنا شده و هدف آن تامین اعتماد، پیشگیری از سوءاستفاده و تسهیل مبادلات اقتصادی است. در حقوق ایران، پذیرش صریح و نظام یافته این اصل محدود است و اغلب باید از دل قواعد فقهی و برخی مواد پراکنده قانون مدنی استنباط شود؛ در مقابل، اسناد بین المللی و قواعد بین الحقوقی مانند اصول UNIDROIT و کنوانسیون فروش بین المللی کالا (CISG) توجه روشن و الزام آوری به رفتار مبتنی بر حسن نیت دارند. این مقاله با مروری تحلیلی-تطبیقی به مبانی نظری، نقش و آثار اصل حسن نیت در مراحل پیش قراردادی و اجرای قرارداد و نیز سازوکارهای جبران نقض آن می پردازد و در پایان راهکارهایی برای تقویت و نهادینه سازی این اصل در نظام حقوقی ایران پیشنهاد می دهد.

کلیدواژه ها:

اصل حسن نیت ، قرارداد ، حقوق ایران ، اسناد بین المللی ، کنوانسیون بیع بین المللی کالا (CISG) ، اصول UNIDROIT ، تعهدات قراردادی ، مرحله پیش قراردادی ، اجرای قرارداد ، مسوولیت مدنی.