مرمت معماری شهری در فضای عمومی از منظر شهرسازی

شهرها مهم ترین نشانه های تمدن هر ملت به شمار می آیند، نشانه هایی که قدمت و صلابتشان، نمادی از اصالت و استواری صاحبان و ساکنان اصلی آنهاست. از این روست که هرچه بر قدمت شهرها و زیستگاههای انسانی افزوده شود، ارزشمندتر می گردد و مردم، قدمت یک مکان و یا عرصه شهری را نمادی از هویت خویش می دانند. یکی از چالشهایی که شهرهای امروز ایران و به خصوص کلانشهرها با آن روبه رو هستند، موضوع بافتهای فرسوده است. بافت فرسوده یکی از معضلات اصلی کلان شهرهای ایران است که بیشترین نمود آن در شهر تهران است. مطالعات صورت گرفته پیرامون زلزله احتمالی شهر تهران حاکی از آن است که این بلای طبیعی یک فاجعه انسانی بزرگ برای تهران خواهد بود. این موضوع از زمانی به بعد تصمیماتی عاجل را می طلبید که هرچه سریع تر این بافت نوسازی شود اما به نظر می رسد تعجیل در تصمیم سبب شد تا بسیاری از مسائل انسانی و کیفی در نظر گرفته نشود. معماری احیایی یا احیاکننده به عنوان یک رویکرد کل نگر که از معماری پایدار مشتق شده است می تواند در ساخت وساز در بافت فرسوده مورداستفاده قرار گیرد. معرفی و تبیین مفهوم معماری احیاکننده به عنوان یک رویکرد کل نگر است که بتوان بر مبنای آن به عنوان یک تئوری و چارچوب مفهومی در ارزیابی میزان مطلوبیت معماری و سازگاری آن با انسان و محیط در بافت فرسوده و بهسازی شده استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

معماری شهری ، فضای عمومی