نقش فناوری های نوین آموزشی دربهبود کیفیت یادگیری یادگیرندگان

این مقاله یک مرور نظام مند است که به تحلیل نقش فناوری های نوین آموزشی در بهبود کیفیت یادگیری و تجربه یادگیرندگان می پردازد. هدف اصلی، استخراج و یکپارچه سازی شواهد کیفی و کمی موجود از دفاتر پژوهشی، مقالات تخصصی و گزارش های سیاستی است تا سه محور اصلی را تبیین کند: (۱) شخصی سازی یادگیری و تطبیق با نیازهای فردی از طریق فناوری های انطباق پذیر و یادگیری مبتنی بر داده، (۲) فرایندهای بازخورد و ارزیابی پیوسته با اتکا به داده های آموزشی و هوش مصنوعی، و (۳) تعامل اجتماعی و یادگیری همیاری با استفاده از ابزارهای همکاری و شبیه سازی های تعاملی، از جمله واقعیت افزوده/واقعیت مجازی. یافته های موجود نشان می دهد که بهره گیری از فناوری های نوین می تواند عمق فهم، انگیزه و مشارکت یادگیرندگان را افزایش دهد اما در عین حال خطراتی مانند شکاف دیجیتال، حفظ حریم خصوصی و بار شناختی اضافی را تشدید کند. نتیجه گیری این است که موفقیت این فناوری ها به طراحی کاربرمحور، پشتیبانی حرفه ای معلمان و چارچوب های اخلاقی-حاکمیتی منسجم وابسته است. این مقاله همچنین پیشنهاداتی برای سیاست گذاری، طراحی محتوا و پژوهش های آینده ارائه می دهد تا اثرات مثبت این فناوری ها را به طور پایدار و عادلانه تبیین کند. (Mayer, ۲۰۰۹; Tamim et al., ۲۰۱۱; Rogers, ۲۰۰۳; OECD, ۲۰۱۵; UNESCO, ۲۰۱۳)

کلیدواژه ها:

فناوری های نوین آموزشی ، یادگیری شخصی سازی شده ، هوش مصنوعی در آموزش ، یادگیری مبتنی بر داده ، ، ارزیابی دیجیتال ، عدالت آموزشی ، یادگیری اجتماعی