سیر تحول بادگیر به عنوان یکی از مظاهر معماری پایدار

ایرانیان از دیرباز برای مساعد کردن شرایط زیست خود و مقابله با شرایط نامساعد اقلیمی، با حداکثر استفاده از امکانات طبیعی، از تمهیدات خاصی بهره گرفته اند. امروزه نیز با به کارگیری شیوه های نوین، همواره می توان در جهت دستیابی به اهداف معماری پایدار گامی مؤثر پیمود. یکی از این تمهیدات که در معماری سنتی ایران نقش به سزایی داشته است، عنصر بادگیر می باشد که به عنوان یک سیستم سرمایش ایستا شناخته شده است. بادگیرها در تعدیل دما و رسانیدن آن به دمای در حد آسایش نقش مؤثری داشته اند و تهویه مطبوع را با هدایت جریان باد و بهره گیری از انرژی پاک و تجدیدپذیر طبیعت فراهم می آوردند. در این مقاله سعی شده است تا با بررسی سیر تحول بادگیرها از گذشته تا امروز، به این مهم دست یافت که استفاده از نیروهای تجدیدپذیر طبیعی همچون باد، در جهت تأمین نیاز آسایش بشری همواره بسیار مؤثر بوده است؛ چرا که علاوه بر صرفه جویی در مصرف سوخت های فسیلی که رو به اتمام است، از تخریب محیط زیست نیز جلوگیری می شود و اینگونه است که به اهداف معماری پایدار نزدیک تر خواهیم شد. راهکاری که گذشتگان ما به خوبی آن را درک کرده بودند و امروزه نیز با الگوگیری از همان نوع معماری و البته با کمک تکنولوژی های جدید می توان آن را دوباره احیا کرد.

کلیدواژه ها:

بادگیر ، نیروهای تجدیدپذیر ، معماری پایدار