بررسی سقط جنین از منظر موازین فقهی و حقوق موضوعه با نگاهی به اسناد بین المللی

سقط جنین به عنوان یکی از مسائل پیچیده و چندوجهی در حوزه های فقهی، حقوقی و اخلاقی، همواره موضوع بحث های گسترده ای بوده است. این مقاله با هدف بررسی تطبیقی سقط جنین از منظر فقه اسلامی، حقوق موضوعه ایران و اسناد بین المللی، به تحلیل دیدگاه های فقهی، قوانین جاری و رویکردهای جهانی می پردازد. در فقه اسلامی، احکام سقط جنین با توجه به مراحل رشد جنین (نطفه، علقه، مضغه و نفخ روح) متفاوت است. فقهای شیعه عموما پیش از نفخ روح (چهار ماهگی) در شرایط خاص، مانند خطر برای جان مادر، آن را جایز می دانند، در حالی که پس از آن، جز در موارد استثنایی، حرام است. در فقه سنی نیز تفاوت هایی در آراء وجود دارد، به ویژه در مذاهب حنفی و شافعی. در حقوق ایران، قانون مجازات اسلامی (۱۳۹۲) و قانون سقط درمانی (۱۳۸۴) سقط جنین را تحت شرایط خاصی، مانند خطر جانی برای مادر یا بیماری شدید جنین، مجاز می شمارند. اسناد بین المللی، مانند اعلامیه قاهره (۱۹۹۴) و کنوانسیون رفع تبعیض علیه زنان (۱۹۷۹)، بر حقوق باروری و سلامت مادر تاکید دارند، اما به دلیل اختلافات فرهنگی و مذهبی، اجماع جهانی در این زمینه وجود ندارد. این پژوهش نشان می دهد که تعارض بین حفظ حیات جنین و حقوق مادر، و همچنین تفاوت های فرهنگی، چالش های اصلی در تنظیم قوانین سقط جنین هستند. پیشنهاد می شود گفت وگوهای بین فرهنگی و فقهی برای ایجاد هماهنگی بیشتر تقویت شود.

کلیدواژه ها:

سقط جنین ، فقه اسلامی ، اسناد بین المللی ، حق حیات ، حقوق بشر